Un poema de Minus Bálido

O cumio das montañas da loucura
O ceo rosa
O abismo
As profundidades do mar
De onde partimos
Para chegar á seca
A chaira-friaxe
A cidade vertedoiro
No verán suxo
O suor e o tabaco
A boca seca
Os beizos negros
A lúa redonda lámpada
Iluminando o inferno
A caluga rota
A sede
O seme
Semente de onde partimos
Cara o ceo rosa
E as montañas da loucura
Pola que nos botaremos
Barranco abaixo
Para chegar á praia
Mergullarnos
No mar quente
Desprovisto de peixes
Que fuxiron
Ás piscifactorías...
Coma nós ao deserto.

Minus Bálido

Deberían retirar os espellos

Deberían retirar os espellos
mimetismo de peixes e cantigas
para achar as mans abertas
sen esporas
baleirar os petos á mañá
para descubrir as lúas da noite que pernoctan

Deberían retirar os espellos
falsas biografías dos antollos
e achairar os pensamentos
en verbas limpas descosidas
esfiañar os anceios en regos pequeniños
murmurio do río en tarde calada
dos ausentes

Deberían retirar os espellos
abafados de silencio
nas estacións solitarias
deixar só lenzos
de liño branco
húmidos de xeada
na man quente que aloumiña
e acocha neste útero inmenso
de pracer e dor.

Luís Viñas

LEMBRANDO O PASADO

¿Onde están aquelas pochancas,
I os regatos coas rans?
¿Onde están as cucharillas,
Que eu pillaba de rapaz?

¿Onde están as lusincus,
I os saltóns a saltar?
¿Onde están as Libeliñas
Que voaban polo vrán?

¿Onde estades, meus amigos?
¿Onde fuchedes parar?
¿Onde estades? ¡Non vos vexo!
¡Tan soio vos podo lembrar!

¡Que será destes rapaces
que non vos poden ollar!
Nin ter lembranzas siquera,
Para falar de cando un foi rapaz.

Purificación García Vila
Do libro "Fiando Miudo"

8000 visitas!!

Aportaverde

Foto tirada por Elvira Riveiro, hai un ano en Combarro (Poio)

coa ausencia de Alberte, e pouco antes da celebrada chegada

do compañeiro Abilio ao grupo

Á esquerda, parte do grupo no noso fogar bohemio,

o Café Lenda Moura (Vigo).

Á dereita, noutro fogar bohemio,

O Lar da Zoe, tamén en Vigo (zona vella)

.

.

A PORTA VERDE

queremos compartir

con todo o mundo mundial
a fonda ledicia e satisfacción

de ter alcanzado xa as 8000 visitas

neste noso (e voso) blog,

con procedencias de case todo o mundo

e unha forte presencia de Brasil e Portugal.

Moitas grazas

amig@s, colaboradores/as e visitantes!

A Porta sempre está aberta!

Pasade sen chamar!
e-mail: aportaverde@gmail.com

Cruz Martínez

Título da foto: Metal

Extingo dunha incisión perfecta
a verba que se abate como unha sombra
.................................................no pensamento
e observo como unha acaecida demencia
afoga no interior dun líquido amniótico
Neste caso o concepto é unha liña
.......................................perpendicular
apegada na base do subconsciente
Non sei canto, mais este naufraxio
foi cómplice da alienación
e coido que ás veces é preciso
engancharse, gabear na aparente
....................tranquilidade estupefaciente

Terceiro premio "Eduardo Chao" (Vigo)

OSMOSE

V

As estrelas sorrín na noite escura e plena do bienio final,
a nena famélica dorme na pequena cadeira de brazos do antonte.
Son un ensaio nunha probeta eternizada, sinto que coma
un grande edificio estou estruturada pola nada.
Os meus cimentos non teñen suficiente base para soportar
un sismo que remova todo o meu interior.
Xa que estou edificada na presa dos tempos perdidos,
o equilibrio osmótico entre o ser e o non ser
non segue as regras formais. O ácido–base revélase
por pintar esquemas piramidais, son unha obra
a punto de derrubarse para crear un caos
de tixolos terreños que lindan invisibles
na terminal do meu terceto. Son unha vivenda
alicerzada na inseguridade e melancolía
de centos de anos imperecedoiros e nostálxicos.


Son OSMOSE... o equilibrio osmótico
entre o mundo onírico e o mundo real.

rosanegra

as comunidades

fio a fio
as compas entrelazan
e nacen
eses lindos textiles

e como os fios
os escuros e longos cabelos
tamen se entrelazan
e van nacendo as trenzas


unha
longa trenza

unha soa
ou duas trenzas

e as veces
entrelazadas con fitas

pero este pais das nubes
segue mal trenzado


lembro
os chiquitos versos
de ángel gonzález
na voz de pedro guerra

como llevaba trenza
la llamabamos trencita
como llevaba trensa
la llamabamos trensita


esta segunda noite
funme dormindo
pensando na musica
da lingua ayuk
e soñando con longas melenas
e amplios e morenos sorrisos
rodeado de sacos de cafe
logo de tomar a sabrosa infusion
quen dixera
que o cafe saca o sono
que o cafe saca o sono

Manolo Pipas
(de "Viaxe ao país das nubes")

Mahmud Darwish (poeta palestino)

A RAPAZA / O BERRO

Na praia hai unha rapaza, a rapaza ten familia
E a familia unha casa.
A casa ten dúas xanelas e unha porta...
No mar, un acoirazado divírtese cazando aos que camiñan
Pola praia: catro, cinco, sete
Caen sobre a area. A rapaza sálvase por pouco,
Grazas a unha man de néboa,
Unha man non divina que lle axuda. Berra: Pai!
Pai! Érguete, regresemos: o mar non é coma nós.
O pai, amortallado sobre a súa sombra, a mercé do invisíbel,
Non responde.
Sangue nas palmeiras, sangue nas nubes.
Lévaa en volantas a voz máis alta e máis lonxe
Da praia. Berra na noite deserta.
Non hai eco no eco.
Converte o berro eterno en noticia
Rápida que deixa de ser noticia cando
Os avións regresan para bombardear unha casa
Con dúas xanelas e unha porta.

Ramala, agosto do 2006.

Mahmud Darwish

(detalle de Javi Rai)

O barco pantasma

Navega ondeando mansamente...

rosanegra

Haris Alexiou (música grega)

Os meus estraños


Os meus estraños máis estraños
son os que viven ao meu carón.
Ólloos, tócoos, fálolles,
ábrolles o meu corazón.

Mais cada un viaxa só
dentro da súa alma descoñecida.
Cada un na súa terra estraña
loita pola súa vida.

Os meus estraños
son os meus seres queridos.

A miña xente vive lonxe
e ama de lonxe.
Así medran o corazón e o mundo
e lémbrannos ónde imos.

Cada un viaxa só
e a alma irmá procura
i entre os cristais rotos do corazón
esculpe a súa verdade.

Os meus estraños,
os lugares do meu corazón.

........................ Haroula
(detalle de Javi Rai)

Diego de Giráldez e a súa realidade

O pintor no seu espazo "Realismo NAS"...
O descanso do creador...
Na súa terra da Cañiza o autor acada
unha visión máis auténtica da vida.

Cruz Martínez

Filo-Café de O Porto (Portugal)

Vista de O Porto e río Douro

A Incomunidade abriu as inscrições para o próximo filo-café
a realizar no Porto, o dia 23 de Setembro.

Todas as informações, aqui:
http://incomunidade.blogspot.com/2006/09/filo-caf-inscries-abertas.html

O Prazo de recepção de inscrições termina a 20 de Setembro.
- Alberto Augusto Miranda -
http://incomunidade.blogspot.com
Tm: (00351) 965817337

POUSA, POUSA

Fun á taberna do meu compadre,
fun polo vento e vin polo aire, ........ (bis)
e como é cousa de encantamento,
fun polo aire e vin polo vento.

E pousa, pousa, pousa,
e non me toques naquela cousa, .... [estribillo]
e pousa, pousa axiña, ....................... (bis)
e non me toques naquela cousiña.

Murmuraban as miñas veciñas
que eu andaba co crego nas viñas. .... (bis)
Iso é verdade i eu non o nego
que eu andiven na noite co crego.

[estribillo] ... (bis)

Cando me case, xa teño un galo,
xa miña nai non me ten que dalo. ..... (bis)
Cando me case, xa teño un polo,
xa miña nai non me ten que dar todo.

[estribillo] ... (bis)

Á miña casa non quero que veñas,
sempre me fodes e nunca me preñas.
E pousa, pousa ,pousa,
e non me toques naquela cousa...
.
(canción popular galega)

............... *** *** ***
O galego cando canta
se non está fodido, pouco lle falta.
..................... (tíoTeis)

A torre de Belém (Portugal)

A torre de Belém, situada na desembocadura do río Tejo, no barrio de Belém ao sur-oeste de Lisboa, é obra de Francisco de Arruda e constitúe un dos exemplos máis representativos da arquitectura manuelina. No pasado serviu como centro de recadación de impostos para poder entrar á cidade de Lisboa. É un pequeno fortín de aire medieval, aínda que se empezou a construír en 1514, para protexer o porto de Restelo, formando parte da liña de fortificacións que ordenou edificar Manuel I para a defensa da costa portuguesa dende Cascais ata Lisboa.

as comunidades

el maiz da identidad
y es nuestro faro
el maiz compañero
de destino

a miña pequena
mochila verdinegra
logo de varios dias
ainda cheira
a fume de comal
e tortillas


de puro ocre os camiños
ocres as casas de adove
ocres ollos dos meniños

soños ocres dos plantons
ocre pasado e futuro
ocres ocres corazons


as casas de adove
son quentes no inverno
e frescas no veran
as casas de adove
forman parte da paisaxe
son ocres como a terra


mentres cavamos a terra
con mauro falo
dos cultivos de oaxaca
e da sierra juarez

aqui no crecen
naranjos i aguacates
porque la tierra de abajo
está triste

(de Viaxe ao país das nubes
- Manolo Pipas -)

OSMOSE

IV

Hai uns ollos perdidos no espazo nas noites pechas,
unha ou varias faces que vixían na espazosa nocturnidade.
Ollos que fitan nos soños de Uxía, a perseguen quizais
dende o inconsciente da nostalxia e a atrapan no círculo
fechado da indixesta e corroída era primaria.
Se cadra sexan pantasmas reais bañadas do medo
do existencialismo.
Mirando a escuridade e paseando polo corredor da nada,
cómpre debuxar o abismo infernal que se prolonga
nunha espiral oblicua e ancestral, e observando
o plenilunio do homo apagar, o tempo sinala o incesto
ou o ceo caído no inferno. Fixando a vista na anatomía
dormida nas sabas dunha noite xa esquecida,
dende a ponte ergueita do río renace UXÍA
que soña e ...soña na caída estudada da suspensión mental.
Só a pantasma chea de sombra pode coñecer a enigmática
visión onírica de Uxía, só unha pantasma...
e esa alegórica presenza son eu...
As horas esvaran polas paredes da habitación
coma pequenas pingas de suor, e semella que tales paredes
teñen vida propia nun mundo inventado pola imaxinación.
E pronto sucede, pronto... un berro rompe o ar ... un berro....
Non pode ser, - ¿quen está aí, quen?... e esperto do pesadelo
inconsciente e respiro entrecortadamente, polo medo
e a impotencia, foi outra ilusión a que espiaba dende
a estrada da pescuda L–128. O corazón palpita
tan rapidamente que case sae do peito, pero pronto
entro na realidade e volto a estar tranquila e somnolenta,
polo que no derradeiro expiro expulsado da secuencia
torno a durmir sen máis. Non son Uxía, son a aurora
baseada en pentosas e secuencias nitroxenadas do ADN
sísmico que me atormenta.
E a noite prosegue sen máis coma tantas e tantas veces,
un corpo dorme e unha mente examina os recunchos
escondidos pola néboa.

rosanegra