Póñote
na palma
da miña man,
pabío de auga,
e tanxes na túa canora veta
a melodía clara
do corazón.
.................. Entoas
o asubío cumprido
do labrego
tras o seu honesto labrantío;
apertas os dons que ofrece a terra
e os coces a lume virxe,
estrela
derramada,
espora do aire
Teu vén sendo
este instante coreado
á medida do noso andar,
ao son da aurora.
Ao correr do teu curso
pola túa precipitada prata,
vas gran a gran,
......................... peneiras
a encambrada pebida
que aínda somos,
que rola cara a nada.
Telmo Fiz
Sem comentários:
Enviar um comentário