.
A Porta Verde no Xornal de Galicia!
"Sétimo andar, poesía alén"
clica aquí!
.
A Porta Verde nas "olívicas miradas" do Faro de Vigo,
dende a entraña da Cova!
- Presentación de "Sétimo andar, poesía alén" en Vigo -
clica aquí!
.
terça-feira, setembro 28, 2010
quarta-feira, setembro 22, 2010
segunda-feira, setembro 20, 2010
Presentación en Vigo!
.
"Sétimo andar, poesía alén"
9 voces na entrañábel Cova chea de amizade e poesía!
(A Cova dos Ratos - Sábado, 18 de setembro de 2010)
.
De esquerda a dereita: Ramiro Vidal, Ana Cibeira, María N. Soutelo, Alfonso Láuzara, Alba Méndez, Miguel A. Alonso, Manolo Pipas, Alberte Momán e Rosa Enríquez
.
.
Alfonso Láuzara cos amigos Abilio Rodríguez e Luís Viñas
.
Vista do ambiente no interior da Cova
domingo, setembro 12, 2010
PRESENTACIÓN en VIGO!!!
.
Sétimo andar, poesía alén
.
(novo libro de A Porta Verde do Sétimo Andar)
.
Sábado, 18 de Setembro, 21:00 h.
en A Cova dos Ratos
(Romil, 3 - Vigo)
.
... ... ...
.
- Distribúe: Consorcio Editorial Galego -
As principais librarías da Galiza teñen o libro:
Couceiro (en A Coruña e Compostela)
Pedreira e Follas Novas (en Compostela)
Andel, Librouro e Cartabón (en Vigo)
Andel, Librouro e Cartabón (en Vigo)
Torga (en Ourense) Trama (en Lugo)
Central Librera e Limiar (en Ferrol)... entre outras!
E ademais calquera libraría pódeo pedir!
.
sexta-feira, setembro 10, 2010
de ROSA ENRÍQUEZ...
.
Toute grandeur est domination
territorio do disimulo
cobiza.
E se non amas
se nada deixas
nin dás
se nos esquivas...
É pola dignidade?
Mirar alto-estirarse
a postura forzada
-gonflés-
aprés tant d'orgueil
tant d'étrange oisiveté...
Aparentes.
A cuestión social non pode ser patria
témola na pel.
.
... do noso libro "Sétimo andar, poesía alén"
.
Toute grandeur est domination
territorio do disimulo
cobiza.
E se non amas
se nada deixas
nin dás
se nos esquivas...
É pola dignidade?
Mirar alto-estirarse
a postura forzada
-gonflés-
aprés tant d'orgueil
tant d'étrange oisiveté...
Aparentes.
A cuestión social non pode ser patria
témola na pel.
.
... do noso libro "Sétimo andar, poesía alén"
.
quarta-feira, setembro 08, 2010
MANUEL MARÍA. Poeta nacional!
.
CANCIÓN PRA HORA DE MORRER
.
Despois de vivir nun tempo triste,
nun país vello,probe i atrasado,
chega o intre no que un xa non resiste
e déitase a morrer desesperado.
Chega o intre no que un non pode máis
e decide morrer rabiosamente.
Pero un teime nos outros,nos demáis,
e sinte piedade por un e pola xente.
Sinte piedade pola probeza i o atraso;
pola incomprensión,pola xenreira;
pola amargura e máis polo fracaso;
porque a vida ha ser doutra maneira.
A vida ten que ser luz e beleza;
amor e máis verdade,chama alcendida;
comprensión,irmandade e máis pureza
e non zurro fecal,chaga podrida.
.
......................... - Manuel María -
.
Somos eco da voz poética que nunca esmorece!
.
CANCIÓN PRA HORA DE MORRER
.
Despois de vivir nun tempo triste,
nun país vello,probe i atrasado,
chega o intre no que un xa non resiste
e déitase a morrer desesperado.
Chega o intre no que un non pode máis
e decide morrer rabiosamente.
Pero un teime nos outros,nos demáis,
e sinte piedade por un e pola xente.
Sinte piedade pola probeza i o atraso;
pola incomprensión,pola xenreira;
pola amargura e máis polo fracaso;
porque a vida ha ser doutra maneira.
A vida ten que ser luz e beleza;
amor e máis verdade,chama alcendida;
comprensión,irmandade e máis pureza
e non zurro fecal,chaga podrida.
.
......................... - Manuel María -
.
Somos eco da voz poética que nunca esmorece!
.
Agardabamos...
Agardaba a luz nacer
baixo aquel carballo tristeiro...
agardaba o vento mareiro
a quentura do sal na pel...
agardaban os meus ollos o tacto dos teus
nun instante asolado pola negrura dunha noite apiques de esmorecer…
eramos dúas cunchas que agardaban, húmidas,
o derradeiro amencer,
un xunto o outro
sen saber que dizer…
e a noite fíxose día
e o día chegou sen mergullo,
e a humidade trocouse en bagoas afogadas
pola dor do final…
todo isto… mentres agardabamos
ver nacer a luz
baixo aquel carballo tristeiro
todo isto… mentres agardabamos
que o vento mareiro
sentira a quentura do sal na pel
agardabamos
Elvira Millán e Miguel Ángel Alonso
baixo aquel carballo tristeiro...
agardaba o vento mareiro
a quentura do sal na pel...
agardaban os meus ollos o tacto dos teus
nun instante asolado pola negrura dunha noite apiques de esmorecer…
eramos dúas cunchas que agardaban, húmidas,
o derradeiro amencer,
un xunto o outro
sen saber que dizer…
e a noite fíxose día
e o día chegou sen mergullo,
e a humidade trocouse en bagoas afogadas
pola dor do final…
todo isto… mentres agardabamos
ver nacer a luz
baixo aquel carballo tristeiro
todo isto… mentres agardabamos
que o vento mareiro
sentira a quentura do sal na pel
agardabamos
Elvira Millán e Miguel Ángel Alonso
terça-feira, setembro 07, 2010
domingo, setembro 05, 2010
de ANA CIBEIRA...
.
[...]
Este bestiario poético
de escamal doce e tráxico
fura pequenas mortes
mar de carne de plancto.
[...]
Estoupan pompas fráxiles
adoecer vivo
suxestión ardente
revestida de esporas.
[...]
do noso libro "Sétimo andar, poesía alén"
.
[...]
Este bestiario poético
de escamal doce e tráxico
fura pequenas mortes
mar de carne de plancto.
[...]
Estoupan pompas fráxiles
adoecer vivo
suxestión ardente
revestida de esporas.
[...]
do noso libro "Sétimo andar, poesía alén"
.
quinta-feira, setembro 02, 2010
Subscrever:
Mensagens (Atom)