MAÑÁ SÁBADO
A PARTIR DAS 21 HORAS
ESTAREMOS NO CAFÉ UF " NEGRA SOMBRA"
ESPERAMOS PODER CONTAR COA PRESENZA DE TODOS OS NOSOS AMIGOS
sexta-feira, outubro 30, 2009
nova viaxe ó outro mexico cronica primeira
nova chegada a cidade de mexico meses despois doutra viaxe
e da aparicion da chamada gripre porcina e logo denominada gripe a
e este suceso é aprobeitado polas transnacionais farmaceuticas
e polo represor goberno para intensificar o control social
a gripa está mui presente no aeroporto parisino onde facemos trasbordo
e hai algunhas mascariñas nas caras de temerosas persoas
e en diversos cartaces que falan da tamen chamada pandemia
e presente no avion galo e no aeroporto mexica da cidade de chegada
un papeliño verde temos que cobrir poñendo aspas ou non
nos cuadradiños correpondentes a se temos mareos febres vómitos diarreas
e outros sintomas de gripas e tamen doutros achaches moi distintos pois
na entrada da alameda central monta o seu posto una indixena triqui
unha oaxaqueña emigrada ou exiliada recoñecida pola sua vestimenta
un bermello huipil como outros que sempre ollamos na cidade
na alameda unha escultura para beetoven e perto del un vello cun organillo
e no medio do parque outra inmensa estatua de benito juarez
e perto dela estaba o queimadeiro da inquisicion
no mero centro desta chamada megalopoli
no zocalo tamen chamado praza da constitucion
levan semanas en planton indixenas tzotziles chegados de chiapas
para denuciar a impunidade pola masacre na comunidade de acteal
no minicipio de chanalhó en decembro do 1997
dun estado que ven de liberar os presos acusados dos feitos
pero outros denunciamos que a impunidade é precisamente
a liberacion destas persoas e que as que mandaron matar
sigan nos seus despachos ou na rua preparando mais mortes
o solpor no chamado cerro da estrela en iztapalapa
canta memoria estas pedras so comparten co vento
este vento do texcoco que quere pero non pode
limpar este aire de morte deste mexico sen fondo
a inmensa cidade ai abaixo con miserias e fantasmas
as familias que non arrancan e seguen mercando santos
o vello templo mexica do lume por canto tempo apagado
e nas covas ben calados outros fantasmas do cerro
agardanos a visita a poboacion de atenco
pero xa non ao planton de la otra campaña
en apoio aos presos que foi retirado hai uns meses .....
e na galiza ficades na defensa da nosa lingua
da cultura da terra e do mar e de tantos dereitos pisoteados
mal momento para sair do país pero xa se me caducou
o bisado dese señor das ghasiosas
por acá logo nos toparemos con fenosa e endesa
e tamen con ducias de brigadistas na defensa destas terras e pobos
unha aperta desde o que foi a cidade de tecnochtitlan
fugaemrede 30-10-09
Manolo Pipas
domingo, outubro 25, 2009
CAIXA INACESSÍVEL
Instantes de espuma
sobre os montes
agitam os braços de névoa
_______________
Azul subtrai o céu
a água
a luz
e fixa o horizonte
José Vicente
sobre os montes
agitam os braços de névoa
_______________
Azul subtrai o céu
a água
a luz
e fixa o horizonte
José Vicente
quarta-feira, outubro 21, 2009
Às vezes temo a metamorfose
COMO AMANHAR as rotas choças internasComo alugar um pedaço,
Ainda que só seça uma porção duma alegria
ou a migalha do reflexo dum sorriso
Quando penso papa,ainda hoje que foste
de pressa
como uma chama dum círio, com um assopro
em um instante
como uma ligeira borboleta...
É um triste facto!
Tremo ao pensar na data do teu falecimento
A consciência da tua morte, enoja-me papa!
Não posso evitar e lembro,
lembro...
Amanhã que disseste adeus
aquele adeus definitivo
aquelas horas longas
longas
O tristonho soar do sino que ainda me fere
que bate na minha alma como um martelo
e bate
bate
bate...
Cruz Martínez
3º premio no Certame literário AALF Freamunde, 2003 ( Portugal)
domingo, outubro 18, 2009
sábado, outubro 17, 2009
Loita polo noso idioma, pola nosa identidade!!!
Mañá 18 de outubro todos en Compostela!!!Deitado frente ao mar ( Celso Emilio Ferreiro)
domingo, outubro 11, 2009
.gif)
sexta-feira, outubro 09, 2009
corazon de tantas terras
esas zambas e tonadas
esas pampas e montañas
chacareras e tonadas
eses rios e memorias
esa lua ventureira
ai mercedes e o seu poncho
a cantora e o seu bombo
esa voz de tantas terras
mercedes a tucumana
esas prazas esas pontes
eses soños esas dores
voceira da pachamama
esa muller ventureira
ese mar co seu rumor
ese grande corazon
corazon de tantas terras
pipas galiza 10-09
esas pampas e montañas
chacareras e tonadas
eses rios e memorias
esa lua ventureira
ai mercedes e o seu poncho
a cantora e o seu bombo
esa voz de tantas terras
mercedes a tucumana
esas prazas esas pontes
eses soños esas dores
voceira da pachamama
esa muller ventureira
ese mar co seu rumor
ese grande corazon
corazon de tantas terras
pipas galiza 10-09
quinta-feira, outubro 08, 2009
.gif){kind=link}
sábado, outubro 03, 2009
quinta-feira, outubro 01, 2009
POEMAS ENCONTRO 7º ANDAR - NO PARO -
No paro
os días nacen espidos de vida
coma camiños abandonados,
só pasado,
entre os ecos mudos da alma ferida.
No paro,
os días convidan a caída
dos beizos esgotados,
só pasado,
entre a palabra xa esquecida.
E os días tamén nacen
cegos e xordos,
sen máis fío que o reflexo
dun tacto durmido.
E os días tamén nacen
fríos e lóbregos,
sen máis compaña que o choro
dun recen nacido.
No paro,
soamente atopo....
un eterno deambular
entre sombras que ameazan.
No paro,
soamente atopo...
desacougo
nun labirinto sen saída
que no fin, lémbrame...
que os días no paro
nacen espidos de vida.
Miguel Ángel Alonso Diz
os días nacen espidos de vida
coma camiños abandonados,
só pasado,
entre os ecos mudos da alma ferida.
No paro,
os días convidan a caída
dos beizos esgotados,
só pasado,
entre a palabra xa esquecida.
E os días tamén nacen
cegos e xordos,
sen máis fío que o reflexo
dun tacto durmido.
E os días tamén nacen
fríos e lóbregos,
sen máis compaña que o choro
dun recen nacido.
No paro,
soamente atopo....
un eterno deambular
entre sombras que ameazan.
No paro,
soamente atopo...
desacougo
nun labirinto sen saída
que no fin, lémbrame...
que os días no paro
nacen espidos de vida.
Miguel Ángel Alonso Diz
POEMAS ENCONTRO 7º ANDAR
Agochado nas estrelas
baixo as nubes dos meus ollos
dorme doce entre as bagoas
un neno feito de soños.
Cuxa lembranza son feridas
que rompen en salaios fondos,
batendo forte están as olas
nesta terra de mortos.
Agochado nas estrelas
baixo as nubes dos meus ollos
dorme doce entre as bagoas
un neno feito de soños.
As súas mans son de terra
os seus ollos, un tesouro;
chora, e eu lle canto,
durme, e entón eu choro.
E os seus beizos son sombras
eterna noite de reloxo,
que marca triste as horas
no meu perpetuo desacougo.
Agochado nas estrelas
baixo as nubes dos meus ollos
dorme doce entre as bagoas
un neno feito de soños.
Miguel Ángel Alonso Diz
baixo as nubes dos meus ollos
dorme doce entre as bagoas
un neno feito de soños.
Cuxa lembranza son feridas
que rompen en salaios fondos,
batendo forte están as olas
nesta terra de mortos.
Agochado nas estrelas
baixo as nubes dos meus ollos
dorme doce entre as bagoas
un neno feito de soños.
As súas mans son de terra
os seus ollos, un tesouro;
chora, e eu lle canto,
durme, e entón eu choro.
E os seus beizos son sombras
eterna noite de reloxo,
que marca triste as horas
no meu perpetuo desacougo.
Agochado nas estrelas
baixo as nubes dos meus ollos
dorme doce entre as bagoas
un neno feito de soños.
Miguel Ángel Alonso Diz
POEMAS ENCONTROS 7º ANDAR
Despois dun tempo de silencios
voltei trala morte
e dinlle ás de bolboreta á noite
que me tiña engaiolados os beizos.
E naveguei en prol da miña esencia
un millar de veces aborrecida,
soterrada baixo unha faciana
que asemellaba tristemente rendida.
Despois dun tempo de grises presenzas
arrínqueme a mortalla de tantas ausencias
e berreille á vida con voz enchida
¡que non morrera!
que tan só tiña a alma durmida...
E co camiño prostrado ós meus pes
busquei baixo os versos espidos
a aqueles outros versos aínda non nacidos
que me volverán do revés.
Porque despois dun tempo de tristura
voltei a ser nacido,
co sentir encollido
e sedento de fermosura.
E abrín os ollos ós montes, ás arbores, ós ríos...
E abrín a alma ás fontes, ás cores, ós paxariños...
Porque despois dun tempo de silencios
voltei trala morte
e dinlle ás de bolboreta á noite
que me tiña engaiolados os beizos.
E abrín os ollos...
E abrín a alma...
Miguel Ángel Alonso Diz
voltei trala morte
e dinlle ás de bolboreta á noite
que me tiña engaiolados os beizos.
E naveguei en prol da miña esencia
un millar de veces aborrecida,
soterrada baixo unha faciana
que asemellaba tristemente rendida.
Despois dun tempo de grises presenzas
arrínqueme a mortalla de tantas ausencias
e berreille á vida con voz enchida
¡que non morrera!
que tan só tiña a alma durmida...
E co camiño prostrado ós meus pes
busquei baixo os versos espidos
a aqueles outros versos aínda non nacidos
que me volverán do revés.
Porque despois dun tempo de tristura
voltei a ser nacido,
co sentir encollido
e sedento de fermosura.
E abrín os ollos ós montes, ás arbores, ós ríos...
E abrín a alma ás fontes, ás cores, ós paxariños...
Porque despois dun tempo de silencios
voltei trala morte
e dinlle ás de bolboreta á noite
que me tiña engaiolados os beizos.
E abrín os ollos...
E abrín a alma...
Miguel Ángel Alonso Diz
Subscrever:
Mensagens (Atom)