A memoria histórica en Teis (Vigo)

.."Na memoria dos homes e mulleres de Teis
asasinados e represaliados durante a ditadura fascista (1936-1975)
pola defensa da democracia e dos intereses populares.
Neste lugar foron asesinados
ANGELA IGLESIAS REBOLLAR e
JOSÉ RIEBLA GARCÍA (11-04-1937)
TEIS, 27 de Decembro de 2008"

++

Homenaxe no monte de A Guía (barrio de Teis) en Vigo

...

As fotos " Encontros no7º andar"

O 25 de abril, as paredes do Uf vibraron coa música e a poesía. Foi un acto a prol da nosa lingua. Houbo ademáis un nostálxico recordo da palabra e a música do Zé Afonso.
Moitas grazas a todos pola vosa presenza!

Viva o 25 de Abril, sempre!!

.

O PRÓXIMO SÁBADO DÍA 25 DE ABRIL NO "CAFÉ UF"

A PARTIR DAS 20H.

Esperamos que poidades acompañarnos neste acto tan especial.

"A PROL DA LINGUA GALEGA"

Miguel Rubinos Conde

O rostro azul do ceo
Entre outeiros e vales
En fuxida polo bosque dos xeonllos
Que o fío da faca suca
En órbita de nudez exacta.

......................

Eterno todo é e flúe e arde no pasmo.

......................

Un lobo ouveante
polos campos da memoria
animais
polas canles
mastigadose a noite demorada
coma se fosede bovinos ruminada...
Sen lúa
silencionos ollos abertos
da noite toda.

LIBERTAÇOM

.
Eu vou fazer apologia. De essa que nom deixam.
E que se transforma em auto-censura.
E que se chama medo. Em outros casos, covárdia.

Fago apologia da liberdade de quem está algemado.
A liberdade que vive nas celas de isolamento
e no papel de liar do economato.

Vou fazer apologia da dinamita de libertaçom
que rebente as cadeias.
Que deixe viver as vacas.
Que deixe estar os carvalhos.
Que me deixe falar.

Vou fazer apologia da resistência.
Ante o asfalto.
Ante o ouro.
Ante as frases de mentira.
O mercado, o prozac e a miséria.

Porque a esquerda está no centro,
............................................................ comercial.

Resistência frente a cumplicidade.
Resistência ante o invasor.

Para que se mantenha em pé a caso do Ricardo.
Para que se vejam os punhos de Rosalia.
Para que marche o medo.
Para poder respirar.

E ao sétimo dia descansarei,
porque, nom se se o sabes,
mas estou construíndo um mundo extraordinário.

Paco sempre diz que ele arranja o mundo cada tarde,
no pátio pequeno.
Ele e mais o basco.

É difícil arranjar mundos em primeiro grau.
Mas, ainda é mais difícil
aguardando um semáforo verde
no meio do atasco.
.
.................... - Charo López -
.

MEDO Á LIBERDADE

.
O corazón da besta nace no medio, xusto onde o amor pon o seu vestido máis fermoso. Cando ELA leva o traxe azul todo o teito da casa semella unha cunca celeste, sopa de estrelas eslamiadas como a cara que se che pon cando non miro dentro de ti, aí onde doe, onde os medos teñen forma de persiana caendo.

Atravesando as paredes do teu corpo non dou coa alma, non a vexo por ningures.
Ás veces a alma da xente é só unha superficie rugosa.
Saca as mans de dentro das potas, deixa o lápis de ollos e non te pintes coma unha exipcia, que estás botada a perder!

Deixa a cousa estar, que iso non se pode dicir. Non debes. É mellor calar.
SILENCIO. Cala, que calada estás máis guapa. Non digas nada. Deixa que as deformacións acaden o seu punto álxido e vaite, vai indo, como a aurora cando o sol de zinc se lle bota enriba.
Así, así mellor. Coloca as cadeiras na parte esquerda do cerebro, e pecha a porta da sentimentalide que aquí son todos burócratas, de burocracia.
“No me digas? No me lo puedo creer? En serio?”

Deixa que o seu desprezo caia coma un manto. Hai desprezos que nos sitúan lonxe. Pero non interesa estar nun espazo podre de poder.

“Hay un sitio para cada cosa y una cosa para cada sitio. A ver si te enteras, que pareces tonta!”

Mira que non entender algo tan simple. Pero ELA pensa sempre que é mellor saír da coraza que laiarse e andar polo chan coma os vermes. Acariña o lombo dos que están desfeitos, sente a súa radical e extrema pobreza. Ser pobre é unha dimensión descoñecida en Eurarquia. Os eurarcas nacen nas empresas e venden cartos e hipotecas a prezo de saldo. Nas súas cristaleiras publicitarias fan tapetes con fío de liño extraído da terra. As cousas fermosas veñen todas de aí, da terra, pero os eurarcas cren que o leite sae dos cartóns e aliméntan as crianzas á forza de tetrabrik.

Non sei porque ELA sempre relaciona isto coa idiocia.

Idiocia: estado de estupidez mental que nos impide discernir, detectar a fraude por máis evidente que esta sexa.

Nun mundo multicolor prefabricado. Aí queremos vivir. Non no da abella Maya, "a amiga de Willy", non. Tampouco non a de Picasso, coa cara deforme e tan estraña, non. Anque, pensándoo ben, talvez non fose tan rara, se cadra Picasso víanos tal e como somos…

Por iso, esta necesidade de aire.

Daquela bícame. Logo tamén, segue a enredarte na miña boca e fálame cos ollos de animal que tes. Mmmm… Sábesme a algas e sal.
Que doce sentir golpes de oxíseno entre os teus dentes e esquecer a rutina de ser consciente ou deixar de concentrarse nas raias das xirafas!

Decidido: vender a casa e os discos, lanzarse nun paracaídas pola ventá dun segundo piso, contemplar as sombras debuxadas no teito das casas, no faiado das cabezas da xente, nos caborcos lingüísticos de axentes contaminantes.
Prometido.
Ha disentir para rachar a porcelana toda.

.
........................... - Rosa Enríquez -

Téñote apegado

O cuspe lévame a dianteira, arreconchégate ao meu carón. Xa non existe espazo baleiro entre os dous. Téñote apegado e a miña lingua incontrolada faiche un recoñecemento exhaustivo. Estou esfameada!. Semello unha anaconda, que te xanta cunha voracidade que mete medo!.

Cruz Martínez

Este é un dos relatos eróticos escritos para " FERVE A REDE" 2009

http://www.vieiros.com/

Vicente Castaño

Salvación e Xustiza

.
“Te quiero salvar de tu desnudez
en pleno centro de la soledad.
Me quiero salvar haciendo revolución
desde tu cuerpo por variar”
(Silvio Rodríguez)
.

..... - SALVACIÓN E XUSTIZA -
.
Eis a cuestión. Es muss sein!
Procurar a salvación nas ideas ben levadas
con sentimento lume arterial arde avante.
Procurarmos xustiza nese horizonte vermello
onde escachan en cada solpor mil amenceres.
Nunca xuíz oh deus! Sempre parte
sen antídotos dos templos contra a miña infelicidade.
O horizonte seduce coa promesa arrubiada,
sen garantía, que o máis veloz tampouco alcanza.
Sálvese quen poida! e nin deus se salva.
E o peito inzado latexa coraxe e reclama sangue
e reclama e proclama o dereito a salvarme
de ti e de quen queira salvarme. Detente!
A túa xustiza ten fendas de intereses interesantes
e non sae de balde, non! chuza sangue.
Eu sei. A miña cabeza é un artefacto en silencio
que ti meu salvador manipular non sabes.
E ti sabes. A xustiza eterna dura un intre,
e nese intre podes xa para sempre salvarte.
Ou salvarte sen xustiza. Para que queres salvarte?
Vaite cara ese horizonte sempre, aínda que non alcances!
Eis a cuestión, meu amor. Ten que ser!
.
................................................. - Alfonso Láuzara -
.
“Non hai salvadores supremos
nin reis, nin tribunos, nin deus
Témonos que salvar nós mesm@s”
(da Internacional)
.

O futuro do Mercado do bolhão do Porto...

.

Salvação e justiça também para o Mercado do Bolhão do Porto

http://www.youtube.com/watch?v=n_fSe6HNFVA

.

POEMAS DO DÍA E DA NOITE

Á miña muller, miña noiva, miña compañeira, miña amiga...
A todas elas que son unha.
Grazas.

A Elisa e Moncho polas súas correccións,
ó meu irmán polos seus debuxos,
a María do Carme K. polo seu ánimo e atención,
e ós meus pais pola súa presenza.

POEMAS DO DÍA -II-

Hoxe aquí,
desde os teus ollos
proclamo a liberdade
das formas, das estrofas,
a miña propia liberdade
enchida;
a gloria da acción creadora
sobre as normas erixidas.

Pois non quero someter os versos
a cadeas de inquedanzas
que asoballen a esperanza
da miña xuventude tardía.

Non desexo que o desacougo
infindo dun mar eterno
afogue os soños dunha alma amorriñada.

Proclamo hoxe, aquí,
desde os teus ollos,
¡liberdade!.

Miguel Ángel Alonso Diz

Intantâneas (fragmentos)

Quatro ciclistas disputam-se o primeiro lugar. No cruze de duas avenidas cheias de gente, a estátua de um cavalo. A lua saindo sobre Hernández, Novo México. O estalido da bomba atómica. Uma linha negra sobre um quadro vermelho. Olhamos como se algo estivesse ante nossos olhos. Com o assento e o guidão, construiu a cabeça de um touro. A mirada de Juan Rulfo apoiado sobre uma calaveira. Os corvos descansam os trapos de suas asas no cume do poste. O futuro é um arpão detido no ar. Do barco, um homem cai ao mar. Duas gémeas cegas volteiam em direcção contrária; tomam-se da mão para cruzar a rua. Entre dois elefantes, uma mulher delgada com vestido de noiva, canta e eleva os braços. Da banana da manhã saem moscas. Aqui tinha uma estação de comboios. Senti-me um galo branco de briga. Nada me coroa nesta cidade de muros largos.

Ramón Peralta (México, 1972)