estrelas

e agora non fales
que as estrelas xa dormen

cinco bicas ten a fonte
cinco estrelas esta noite
cinco letras o teu nome

era media noite
e tremou a terra
case non foi nada
un suspiro da terra


pipas

Esla Pataki...

Entón as olladas volvéronse distantes

Percibiron a través da visión distorsionada
imaxes dunha posguerra
.....................Outra de tantas
Alguén le, observa o rostro do ditador recorrente

Noutro lado da rúa
a puta vida deulle unha patada no cu
........................................ao pobre derrotado
que fuma a porca cabicha que rescatou do chan
Namentres, as gastadas palabras buscan razóns
entre apiñados montóns de merda
Atopa membros e paulatinamente
............................analiza encrucillados

Un morto vaga resolvendo enigmas na noite
..........................................liberadora de pantasmas
A brisa acurralada fuxe. Fuxe dun país que lle nega unha
..................................................................................esperanza
Inmigrante sen papeis é prostituída por un puto traficante
................................................................nun club de carretera
Hoxe, outro asasinato de xénero, indixesta o almorzo
A incompetencia impregna as costas de veleno
...........................................................Cor acibeche
E máis...
Pero ...
Os ollos cérranse, non queren ver
.........................Apágase un televisor
E por un instante experimentas o alivio dos ignorantes

Cruz Martínez

minus bálido

Nin anverso
Nin reverso
A min gústame o canto
O bell canto.

Indicativo

Dizia-me uma vez o Pascoaes:
«amemos mais que tudo a Liberdade»
e ninguém poderá esquecer mais
uma tão lucidíssima verdade.

E sempre pelo rumo dos meus passos,
E que é às vezes espinhoso chão,
Eu levo a liberdade nos meus braços
E guardo-a no calor do coração!

A. Garibáldi

Do livro: Voz Insubmissa ( As Mãos e a Sombra)

rosanegra

A orde dos factores non altera a suma
Da aritmética sentimental
A trigonometría espacial
Interponse entre a ollada inquietante
Do animal racional
O binomio de Newton
Segue aceso nas mentes cáusticas
Mentres Cramer segue buscando
As tres incógnitas matriciais
Tanta numeración pódeme suprimir
1,4,7,89,18,m y,m 2...
e escoito unha voz que di
a e b non son permutables,
aínda que son maleables...

O Lagares maltratado

O desahuciado Lagares que foi reanimado in extremis
aínda bota escume urbano pola boca do seu esteiro
sulagado en secuencia da marea chea.








Xa por Lavadores...
misión case imposíbel
seguirlle e perseguirlle
as súas pegadas de auga,
coitadiño
baixa estrangulado
entre naves industriais.
.
Superado o natural trauma urbano...
seica a esperanza fica aló no berce do río.

.................................. Alfonso Láuzara

telefonía

sen fíos comunicamos.
todo o noso mundo é rexido por impulsos magnéticos;
imperceptíbeis, suaves, intensos.
crávansenos na pel reaccionarios,
nun xesto indómito de paciencia e sumisión.

ritual aprendido nas grandes urbes;
nas que sen timbres chamando á oración,
sentímonos alienados en nós mesmos.

agora, no silencio punxido, das paredes caleadas,
aprendo a non percibir contrasinal.
mergullo meus pensamentos
en complexos mecanismos etéreos
para non oír badaladas metálicas na miña lingua.

reposo a axitación e a rabia
entre numerosas páxinas desteñidas
para concentrarme
na pérdida absoluta do coñecemento
e así atopar as Respostas.


eva méndez doroxo

Quixera ser outro ser

Para gozar dos teus encantos.
Quixera ser vento
Para viaxar enredado
No teu cabelo liso.
Quixera ser colgante
Para estar preto,moi preto
Do teu corazón
E vivir sempre de ti colgado.
Ser o teu propio ser
Para poder penetrar
Nos teus íntimos desexos.
Ser coma a seda azul da túa cama
Para agarimar o teu corpo nu
Enredado entre as túas pernas,
Penetrar dentro da túa coiraza,
Vivir as túas vidas
E morrer a túa morte.


O cabalo do malo

No cromatismo dos peixes

O silencio teu

no cromatismo dos peixes,
era a caricia do vento mariño
que viaxara cara aos continentes
eu, navegante solitario,
náufrago feliz,
acochado no teu ventre,
alí, no peirao.

Luís Viñas

Apegado na codia da miña pel

Vés cabo de min, preto
coma chama que emerxe
prolóngase, invade
e acóllote dun xeito novo
porque entre os dous a nudez
fainos grandes

O estado de brétema
argalla unha luz fulgurante
Estancias nebulosas abren fiestras
e bícannos na boca, conmóvenme
contemplamos sinais de beixos
tatuados nas queixadas
As cousas sonche así, arrevesadas
Certamente somos monicreques
que irrompen na dependencia
dun abrazo

Cruz Martínez