josé vicente

No caule imóvel
folha de eucalipto
som de mar
nos montes

Do livro: Caixa Inacessível

A NOITE MEIGA NO BERBÉS

Onte estivemos rosanegra e máis eu ao pé da fogueira. Alí os esconxuros voaban misturados nas muxicas. Na noite máxica de San Xoán; o viño, o polbo e as sardiñas envolvían as almas enfeitizadas co son da música no aquelarre.

Máis tarde seguimos a troula no REMATE. Alí atopamos boa compaña, Peter o danés, o amigo Diego, que preferiron quedar no anonimato. Tamén Miguel e José Manuel que lle gusta que o chamen "Mayo" con ( i grego) ... A nosa amiga Emma fíxonos unhas fotos... fixádevos que ghuapos estamos!!.

Biquiños para todos eles de Rosa e Cruz.

Cruz Martínez Vilas

O CAFÉ KWIKANICE

Ninguén ten un aspecto suficientemente bo para foder,
¿é quizais iso,
fracasado santo do Café Kwikanice?
¿Sentado sobre o teu masturbado instrumento
sen enerxías para bendecir o carrusel?
Ábrete camiño ata onde estou,
esperma inquedo,
ti es o pantasma do amor
e eu son o amor mesmo.

Leonard Cohen

Chuvia tras os cristais

Dedicado a todas as mulleres que gozan da súa sexualidade con plena liberdade.

Nunha tarde gris de chuvia tras os cristais
Beethoven nun ambiente cálido e apracible,
Unha man vestida de branco percorre un corpo espido
Até fundirse nun único corpo
Nun único ser.
O reloxo de parede marca inexorablemente
O tempo,que queda paralizado
Cando os seus beizos entran en contacto,
Cando os seus corpos atopan unha unión
Case bautismal,
Sen medo ao que dirán,
Na complicidade da intimidade.
Esquecendo por uns intres
Que ao remate da xornada
Volverán a interpretar
O seu papel de amas de casa,
Esposas fieis e nais exemplares.

O cabalo do malo

A JANELA EM LÂMINA

vai insuflar serões com machos
nas casernas aparta
os feijões brancos dos rojados. Um úbere
tenso espera-te
em Sinai !

Língua anti-aérea lateja em toda
a península e Leticia abrem-se

Cascos de burra e urso marcam o lajedo
molhado: cárcere?

Contentamento móbil da pop
ulaça asperge em sovaco o mórbido e soalhoso da cárie

bufa em estertor e abafa-te em flanela
porque não
goteja de caruncho;

qualquer coisa como sintoma...,
baunilha sacara bastante ao nojo !

Ao açucarado felino realço o gânglio
do medo
insubordino o dado
porque não

Lantejoulas e cuecas tudo se vende
e tu
já pensaste na tua casa?

Aurelino Costa

Do livro: Na terra de Genoveva

NÓS E A REDE
NÓS E A REDE
NÓS E A REDE

Proxecto artístico multidiciplinar que se desenvolve en diferentes partes do mundo tratando de concienciarnos e servir de reflexión sobre a globalización .

Organizado polo pintor Saúl Otero coa colaboración dos artístas alemáns deste movemento Kunstgruppe Gottlieb chega a Galicia, estando previsto actos en Vilagarcía de Arousa (Sábado, 14 de xullo do 2007) , Cambados (Martes, 17 de xullo ) e na Illa de Arousa (Venres, 20 de xullo)

TEMAS:

1. Males do capitalismo globalizador.

2. Rede ou arañeira como concepto,imaxe...

3. Ou otros temas que os participantes decidan libremente.

ORGANIZACIÓN: Saúl Otero – 986 520 905 – 649 729 785

COLABORADORES: Ladislau da Regueira e Lois Magariños.

DESEÑO: Ladislau da Regueira.

RECOLLIDA DOCUMENTAL MULTIMEDIA:Alexandre Otero -Fotografía

José Mª Solla - Vídeo

O desastre do Prestige

Choutas nos espazos, onde a area cobre a face de chumbo
Dormes nas rochas inimaxinábeis de antonte
dun país derrubado, coutado polo desastre
e o pensamento engade un exceso de cansazo
Imperfecto estado, inhabilidade autómata

O café ten un sabor demasiado amargo
A culler xoga frenética
no líquido marrón
..........coma se calquera cousa

Cruz Martínez Vilas

Un día no porto de Vigo

O mar é moi importante para a cidade de Vigo, por el entra moita riqueza. Pero por desgraza, tamén é un gran descoñecido para as novas xeracións. Por iso esta visita guiada polo porto, intenta ensinar que o MAR é unha fonte incalculable de materia prima que debemos coidar e protexer.

Da súa saúde dependemos todos, temos unha conta pendente coa nosa nai natureza.

Só temos un planeta terra non o esnaquicemos pouco a pouco. Temos que concenciarnos de que non se pode emporcallar o mar nin a nosa cidade... co tempo todo pasa factura.

rosanegra

Filo-Café: A Noite Do Bosque

http://incomunidade.blogspot.com

Filo-Café: A Noite Do Bosque
.

16 Junho 2007, 21h
Café de Arlés
Ponferrada

.

Inscrições através de

deborah_nofret@yahoo.es

Mais info: (0034) 677708324

.

O bosque (bosque é brom, emitia o o'neill na misericórdia) e a sua noite, pirilampando no viveiro pulsional, abre os Claros de que me falou a Maria Zambrano certo dia em que estava sitiado em circunstâncias. O plato, platanismo e planotismo, invertendo os séculos para uma altura protectora de ecehlons e satélites invasivos, é um momento radical do íntimo, o pão desaparece da memória e outro alimento propulsiona as intensidades, as luzes onde o estando se libertina do espelho e da imagem formatadora.

O lado escuro do Castro

¿ Que vai ser deste paraíso?
É moi común meter a merda onde ninguén a poida ver...
O CASTRO de Vigo non ía ser menos.
Esa bañeira tan ben postiña semella arte comtemporáneo...
Xa sabe, achéguese ao lado escuro do Castro
e así xa non precisa visitar o MARCO.

rosanegra

A bela Otero, unha sobrevivente

Agustina Otero Iglesias naceu o 19 de decembro de 1868 en Ponte Valga (Pontevedra)
Foi violada cando tiña uns 10 anos, provocándolle importantes desgarres internos que a deixaron estéril. O violador conseguiu evadir a xustiza fuxindo para as Américas. Este feito traumático marcouna tan fondamente que renegou do seu pasado e da súa terra ata o día da súa morte.
As notorias aptitudes que tiña para o baile e a danza fixo que quedase na historia como unha das raíñas da Belle Époque. Comezou no cine cando este daba os seus primeiros pasos. Foi unha pioneira. Grazas ao seu tesón e a axuda de diferentes mecenas e amantes, Agustina alumeou con luz propia no teatro e o music-hall da súa época.

Carolina Otero ( nome artístico da galega) reivindicábase nos escenarios como andaluza. (...) Se ve a la Otero mover graciosamente brazos y piernas al compás de un aire andaluz, sonriente, provocativa... A Bela Otero enfeitizou aos homes daqueles anos, ata o punto de batérense en duelo ou suicidarse por ela.Viviu unha intensa vida amorosa. Paseou a súa beleza e a súa danza polo mundo adiante.

Faleceu arruinada en Niza no 1965 a consecuencia da paixón que tiña polo xogo.

É un feito, que ás veces a muller, para acadar un lugar na sociedade, ten que conseguilo a través dos seus atributos de femia. Moitas veces, máis das que debería, só vese na muller un corpo desprovisto de mente, que hai que manipular.
Seguimos nun mundo cun alto índice de virulencia machista, no que cada día, seguen caendo mulleres debido á violencia de xénero.
Por tanto, a Bela Otero foi unha muller que conseguiu nun tempo aínda máis adverso, facerse cun lugar nun espazo dominado polos homes. Foi unha sobrevivente.

Cruz Martínez Vilas