Eugenio Granell

O barco perdido no deserto

Notre Dame

(detalle de Rui Mencía)

.

Liberté, Égalité, Fraternité!!

Aquí coma en Francia

O xoves 26 de outubro, foi o día na que a mocidade saltou á rúa para berrar por un futuro digno. A manifestación saíu da praza América ás 12 horas.
As condicións son taxantes e necesarias:
-Plan de investimento para a educación pública; construción de novos centros, contratar máis mestres...
-Non máis privilexios á educación privada e á xerarquía eclesiástica.
-Universidade pública e gratuíta.
-Nos cliclos formativos prácticas remuneradas nas empresas.
-Investimento para acadar un ensino totalmente en galego.
-Un posto de traballo digno, xornada laboral de 35 horas sen redución salarial.
-Garantir vivendas públicas de calidade.
A experiencia demostra que para aspirar a unhas condicións dignas de estudo e traballo, hai que loitar.
O ano pasado os estudantes e traballadores franceses mobilizáronse masivamente en defensa dos seus dereitos.
A súa histórica vitoria deixou ben claro que a loita é a única vía,
o único camiño cara a solución duns problemas tan graves.
TODOS TEMOS QUE LOITAR E APOIAR ESTA CAUSA, A NOSA CAUSA.

rosanegra

Chiapas, a loita dos invisíbeis

A VIDA DOS ZAPATISTAS 12 ANOS DESPOIS DO INICIO DA SÚA REVOLUCIÓN.
Ninguén mira aos indíxenas mexicanos agora que calaron as súas armas. Non teñen dereitos, e só o Exército preocúpase por eles.

Aínda que o son dos fusís estea apagado e xa non esperte interese á outra beira do Atlántico, en Chiapas (México) as espadas seguen en alto, e os dereitos dos campesiños que se ergueron en armas en 1994, en baixo. Foi o que viu o redactor deste artigo no seu traballo coma observador internacional este verán na comunidade zapatista de Las Tacitas.
Nesta aldea de 200 habitantes, no corazón da Selva Lacandona de Chiapas son as 11 da mañá. Manuel saíu a traballar a terra hai cinco horas. Ao ir, un retén militar parouno, burlouse del e rexistrouno. Xa non hai guerra, mais os militares cercan aos zapatistas e métenlles puntadiñas a cotío. Manuel só levaba un machado para partir mazarocas e pozole, unha papiña preparada pola súa muller. Volve catro horas máis tarde cunha colleita no lombo e un sorriso sempiterno na boca, que esconde o seu cansazo. Convídanos a café na súa casa, que é de madeira e leva pintada a foto do Che na porta. El, sendo un chamaco (rapaz), colleu un fusil no 94. «Éramos invisibles para el mundo. Nos pusimos un pasamontañas y ya nos miraron». Coma un neno somnolento di que a loita é lenta, que el non verá a luz, que será para os seus fillos. Tamén cre que os zapatistas están mellor porque xa non pagan ao señor da facenda por labrar a terra. Os zapatistas botárono. Mais a Las Tacitas non chegan a luz nin a auga, nin hai médicos, nin estradas, nin outro traballo que non sexa partirse os cornos na terra. Hai unha escola, mais sen mestre, así que os rapaces só van a clase cando na súa comunidade hai observadores internacionais para dar a clase. Iso fixeron este redactor e outros dous voluntarios en LasTacitas.
Diciamos que eran as 11 da mañá e cando non hai mestre, os rapaces –o único que abonda en Las Tacitas– perfeccionan a súa puntería co tirachinas, xogan cunha serpe velenosa que afirma a súa valentía ou axudan nas tarefas domésticas. Os fillos de Manuel soben do río á súa casa un balde de auga cuxo peso obrígalles a facer zigzag. A súa nai, Tomasa, lava no río. O seu traballo non remata nunca. Leva a Pancho, o seu fillo menor, atado ás costas. É unha bela muller indíxena. Ten «25 anos ou así», xemelos de futbolista e dentes negros. Evidentemente, en Las Tacitas tampouco hai dentista. Conta cando de pequena viu en persoa ao líder do zapatismo, o Subcomandante Marcos. As mulleres tamén son guerrilleiras. Se algo pasa, elas deixan aos fillos na casa, os homes gardan o machado e ambos os dous collen o fusil, hoxe escondido e sen ganas de saír. Hai anos, o Exército Zapatista de Liberación Nacional comprometeuse a esixir os seus dereitos pola vía política.
O Sub Marcos leva un reloxo que marca as 11 e outro que sinala as 10. As dúas horas do zapatismo: a das 11 é a hora da loita, a do EZLN. A das 10 é a hora dos cidadáns. O soño zapatista é prescindir do reloxo das 11.

As 11 da mañá. Hai 4 horas que amenceu na Selva Lacandona. Un campesiño zapatista, ao que os observadores invitamos a tabaco, cóntanos que chaman «la larga noche de los 500 años» ao período que vai dende a chegada dos españois con Colón ata 1994. Chiapas está esquecida. O mundo lembrouse dela espertado polos disparos. Alí segue amencendo, mais entón só escoitase o galo, e este só esperta aos campesiños.

O neno que leva un sabio dentro

O indíxena guerrilleiro garda un sabio e un neno dentro. O seu rostro da cor da terra anénase cando ri e arreza si se tercia. Báñanse espidos no río, gargallean inocentes e provocan calafríos ao pensar que, cando é preciso, empuñan un arma. Nos desfiles militares, os zapatistas atan unha venda á boquiña do seu fusil. «Amordazamos nuestras armas porque no queremos que las pistolas hablen. Queremos que hablen las palabras», explican. Polo sabio falan, e polo neno, agora as súas armas están gardadas.

Unai Etxebarria

20minutos. Mércores, 18 de Outubro de 2006 (páx. 10)

Mortes no outeiro

" Os desastres da guerra" Francisco de Goya

Non quero tornar á beirarrúa
do tempo, no que o medo deixaba
pegadas de donicelas nos peitos
........................................masacrados
Non quero ollar nos teus ollos
o pánico, a escura brétema que cubría
o largo túnel da historia amarga
que era un pesadelo, ambientado
nunha paisaxe estraña , terrible
onde os corpos formaban acios
baixo o son monocorde das balas
Un cento de pretos vagalumes
acompañaban cadaleitos calados
os carreiros facíanse cada vez máis
................................................estreitos
...............................................impenetrables
Alí caeron, no monte
finaron, crebaron corazóns
e as xanelas pecharon
.......................como para dicir adeus
..................................................ás almas
A noite era unha pálida estadea
ao carón dun estripo
..............que se volvía de costas
.........................como se non pasara nada
....................................como se non pasara nada
..............................................................pero pasou

Cruz Martínez

@s sen teito

(detalle enviado por Javi Rai)

Artigo 47 da Constitución Española:

"Todos os españois teñen dereito a disfrutar dunha vivenda digna e adecuada. Os poderes públicos promoverán as condicións necesarias e establecerán as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do solo dacordo co interese xeral para impedir a especulación.

A comunidade participará nas plusvalías que xere a acción urbanística dos entes públicos."

[Sub. Afonso trece]

lascas

Luís Viñas

o consello indixena

cada uno de nosotros
venimos de alguna historia
de alguna lucha
de algun sufrimiento

güero güero
asi me chamaban os presos
dende detras das reixas
cando ia polos pasillos
a visitar a jose
os güeros
somos de pel clara
e sempre levamos cartos
ixcotel 2-05

xoxescuintle
o pelado can mexica
vai atado ao seu dono
a poucos metros do planton
asi ia tamen
o pobo indixena
pero xa vai menos atado
zócalo 2-05

no lokal
estou tecleando
para mandar uns correos
e logo de pintar no muro
varias formas da natureza
dalia ven e preguntame
es suya la computadora
no .. es del cipo
digolle
de todos pues
dime ela
25-2

a globalización
mando un correo
aos compas do cipo en oaxaca
e dende o frio canada
respostame o dia seguinte
o compañeiro raul gatica
vigo 11-05

"Viaxe ao país das nubes"
- Manolo Pipas -

"1936 - 2006 A luita continua!

O pasado 7 de outubro celebrouse un emocionante acto no alto do Furriolo, próximo a Celanova. Ao pé do mural realizado polo artista Xosé Vizoso para recordar a masacre que aconteceu neste e noutros outeiros do noso país, fíxose unha conmovedora homenaxe ás vítimas do holocausto galego.

rosanegra e eu estivemos alí, acompañando aos poetas: Igor Lugris e Ramiro Vidal Alvarinho cos que protagonizamos un emotivo recital en lembranza dos nosos mortos.

Cruz Martínez

Na terra de Genoveva

SINAL

Em lépido vento, volúpia ardente. Mudo epicentro de um mundo a
contrario. Quase cego desmonto o possível de uma luz. Em tudo, quase tudo
o nada em invólucro. Caio ao pé então da cruz. Onde penso, oro e sinto um
pequeno
corpo nu ao colo

Olho em re-dor, ferida quase posta no joelho. (vela por outro na rega dos
desertos)
Pare!, o séquito...inóspito. sobresalto lento esmague o calvário.
Insecto?,
Qual sorte
em lâmina de eros

Aurelino Costa

Do livro: "Na terra de Genoveva"

Eugenio Granell

Cabeza de indio

MARIÑA - Urbano Lugrís

José Vicente

Por actos contidos
na terra húmida
sons de areia
brilham na sombra

Do livro " Caixa Inacessível"

filo-café do Porto

Celebrouse o día 23 de setembro, no clube literário do Porto que está na rúa Nova de Alfândega, 22 . A Porta Verde do Sétimo Andar tamén estivo alí...

Na foto, Amadeu Ferreira falou sobre a lingua e literatura Mirandesa.
















Alberto Augusto Miranda ao piano, acompañado da bailarina Ana Úrsula Martins.



De esquerda a dereita: Cruz Martínez e rosanegra.