II
Non sei, pero vexo nun gran deserto unha árbore caída.
Na cal grandes vermes fan dela o seu fogar; paseo pola
area que arde e me queima os pés. Un anano sae ó meu
encontro e logo de saudar ensina os seus dentes e ollos
vermellos coma o sangue. Non dá tempo a escapar,
mordeume o brazo que chorrea pingas negras de
carburo ou poida que outro combustible similar; o
anano sae correndo e intento curar a ferida aberta
que semella un río. O sol abrasador reflicte no meu
pelo roibo e a miña pel demasiado branca non
aguanta os raios ultravioleta, no meu delirio escoito
unha voz de muller que berra o meu nome,- ¡Mariooo...
Maariioooo!; a ilusión fai tolear unha mente xa cansa.
Pero, o peor de todo e que volta o pequeno sádico seguido
de moitos máis da tribo; érgome e corro sen mirar atrás,
sen darme conta que tras de min deixo un camiño negro.
Cando esgotado paro a respirar... decátome que estou só
nun gran deserto dunha habitación.
rosanegra
