Espiral de SAÚL OTERO

ESPIRAL

Mitos da espiral que acollen
aos ratos do faiado dun fogar derribado
ás picadas traseiras de tempos idos
ao can de almorzos compartidos
ás vagonetas de traballo arxilento
ao porteiro Dorado con viseira
ás castañas quentes portal de metal
ás montañas de pó de carpinteiro
aos buracos de quentura a vista de paxaro
ás caixas de arxila con corda e molido duro
ás grandes costas de auga e rás
á secada en vertical
aos tixolos e galeóns
ás espiñas e lucecús dos carreiros esquecidos
á congostra postes calacús na luz da noite
aos caramuxos en espera dun amencer.

Saúl Otero, 2006.

ARXILOSA de Elvira Riveiro

Cando un se atopa cun libro como ARXILOSA de Elvira Riveiro non pode menos que recomendarllo a todas e todos os que buscan no poesía un latexo sincero e valente do sentimento, do vivido, unha búsqueda sen rebuscado artificio, sen máis dramatismo que a propia vida.
Nos versos de Elvira a poesía é espírito e materia feitos de palabra que agroma a cachón preciso e precioso, chea de cadencias que encerran a tenrura en texturas epidérmicas da arxila moldeada en sensacións. Son versos limpos, amasados de vivencias, orgánicos, telúricos, con ese erotismo das ausencias que deixa pegadas e fracturas.
Como di nun dos seus poemas : “poder prescindir da moderación” e digo eu, sen renunciar á beleza e a creación.

Luís Viñas

Abilio Rodríguez

O abrollar


doces despistes dos que temos feito aquelas xuntanzas
e como un paxaro inquedo unha espera
nesa póla pronta e feble.


Deste xeito rimos.

E no chan unha serpe de cores vivas
desta sorte se dirixe sendo trenza de soños.
Nin seca, nin pausas,
que non te merezan.

Ana Cibeira

XAMONXAMONXAMONXA...

I
Quería rezar ata que non quedase máis que o sol...

Os meus tacóns son tabúes líquidos
esta mañá mamá taladra as paredes con
cancións de misa, rezos con ritmos, pantasmas sacras
que colgabamos na porta da entrada,
ningún anxo.
Quere luci-los cadros e perderse
nos camiños construídos durante todos estes anos
a base de óleo e cedras de pelo de marta grumbacher
dos pinceis traídos de América,
irremprazables.

Daquela só había un sitio para min
colgábame do pescozo o colexio de monxas
repuxado dentro da medalla que gañara por méritos propios:
silencio e bo comportamento.
Esta é unha historia terrible áceda e suxa
pero ata que unha non canta en alto
non descobre os pecados:

deixarei caer o vestido
para manchar as follas
será igual de noxento que pensar no bolo alimenticio
baixando a gorxa cada vez máis enorme penetrando
o estómago nos libros de quinto;
así é como maría jesús frega as escaleiras e coida a portería
mentres sor custodia atende a secretaría
chegan rumores de que a literatura en oitavo vai ser difícil:
non deixa poñer as tildes os puntos e as comas
ata o final do dictado.

Agora sei que todo o que escoitei naqueles días perdidos
era mentira.
O único que permanece indescifrable é o que ocorría dentro
do ximnasio ós mediodías e a vez que eugenia me ensinou
un pube incríblemente hirsuto ós once.

Tiven que escribir mil veces o meu nome antes de coñecerte
termita e pobre
porque o mundo vai por partes e esta relixión
digan o que digan
canta no inferno
coñece a tristeza de despois do sexo pero iso é un segredo
e tamén estes tacóns suxos do sábado mencendo.

Ne me quitte pas

Non me abandones
Cómpre esquecer
Todo pode esquecerse
Xa fuxiu todo
Esquecer o tempo
Dos mal entendidos
E o tempo perdido
A saber como
Esquecer aquelas horas
Que ás veces mataban
A golpe de preguntas
O corazón da felicidade
Non me abandones

Eu regalareiche
Perlas de choiva
Que veñen de países
Onde non chove.
Cavarei a terra
Ata despois da miña morte
Para cubrir o teu corpo
De ouro e de luz.
Farei un reino
Onde o amor será rei
Onde o amor será lei
Onde ti serás raíña.
Non me abandones.

Non me abandones
Inventareiche
Palabras sen sentido
Que ti comprenderás
Falareiche
Daqueles amantes
Que viron dúas veces
Os seus corazóns arder
Contareiche
A historia daquel rei
Morto por non poder
Coñecerte
Non me abandones

A miúdo veuse
Rexurdir o lume
Do antigo volcán
Que a xente cría demasiado vello.
Parece ser que existen
Terras calcinadas
Que dan máis trigo
Que o mellor dos abrís
E cando chega o serán
Para que un ceo arda en lapas
¿non é certo que se xuntan
o roxo e o negro?
Non me abandones

Non me abandones
Xa non vou chorar
Xa non vou falar
Agachareime por aí
Para ollar como
Bailas e sorrís
E para escoitar como
Cantas e logo ris
Déixame converterme
Na sombra da túa sombra
Na sombra da túa man
Na sombra do teu can.
Non me abandones.

Jacques Brel
(versión ao galego de Lola Taboada)

Fernando Pessoa

MAR PORTUGUÊS

Ó mar salgado, quanto do teu sal
São lágrimas de Portugal!
Por te cruzarmos, quantas mães choraram,
Quantos filhos em vão rezaram!
Quantas noivas ficaram por casar
Para que fosses nosso, ó mar!

Valeu a pena? Tudo vale a pena
Se a alma não é pequena.
Quem quer passar além do Bojador
Tem que passar além da dor.
Deus ao mar o perigo e o abismo deu,
Mas nele é que espelhou o céu.


.................MENSAGEM

HERMANOS (Irmaus)

Caminan a mi lado muchos hombres.
No los conozco. Me son extraños.
Pero a ti, que te encuentras allá lejos,
más allá de los desiertos y de los lagos,
más allá de las sabanas y de las islas,
como un hermano te hablo.
Si es tuya mi noche,
si lloran mis ojos tu llanto,
si nuestros gritos son iguales,
como un hermano te hablo.
Aunque nuestras palabras sean distintas
y tú negro y yo blanco,
si tenemos semejantes las heridas,
como un hermano te hablo.
Por encima de todas las fronteras,
por encima de muros y vallados,
si nuestros sueños son iguales
como un hermano te hablo.
Común tenemos la patria,
común la lucha, ambos.
Mi mano te doy,
como un hermano te hablo.

Poema “Irmaus” de Celso Emilio Ferreiro.
Traducido ao castelán por Xesús Ferro Ruibal.

........................... * * * * *
Pola convivencia pacífica
nun estado plurinacional!!

Existe a liberdade

.

.

Nacer, reproducirse, traballar e morrer
- ¿E a liberdade onde está?
Estar sentado na casa, e non parar de pagar impostos
- ¿E a liberdade onde está?
Non poder nin consumir os teus vicios en público
- ¿E a liberdade onde está?

A liberdade está controlada, e nunca cha deixarán
controlar por ti mesmo.


Pablo Comesaña Alonso (16 anos)
I.E.S. Valadares (4º da E.S.O)
- Vigo -

Pensamento dun peixe no mar

O

Eu sempre quixen ser un peixe,
verde ou azulado,
para poder ser ben ou mal...
o peixe máis guapo de todo o coral.

Eu sempre quixen ser un peixe
rápido e lixeiro,
para poder escapar,
dun gran peixe que me queira devorar.

Eu sempre quixen ser un peixe
famento e delgado,
para poder comer,
peixes, mais sen ter engordado.

Eu sempre quixen ser un peixe
listo e afortunado,
para ser arestora,
nos pratos o máis devorado.

V

.

Iago Pérez Vila (16 anos)
I.E.S. Valadares (4º da E.S.O)
- Vigo -

rosanegra

Os factores de callado
do meu sangue, son antagónicos
e debuxan molecularmente
a esencia, do meu eu
biolóxico e funcional

Son atómica celular
evolucionada nun longo proceso
dunha cadea infinitesimal
de dobre hélice

Son un millón de moléculas
diferenciadas e especializadas
que viven no espazo, tecido
entre a forma líquida
e a fracción forme
dun ser individual,que respira
poesía, nunha combustión enerxética
que me dá vida

Cruz Martínez

AFUMADOS CALIDOSCOPIOS
reflicten cadáveres calcinados de indixentes
que ben pudieran ser, un mesmo

As noites afanse á provocada lentura das meniñas
Encadeadas no AQUELARRE
A negra cascuda, axexante
ansía presas para poñer no caínzo
Mais, ignora que os ápteros
tamén aprenden a voar
Mentres isto sucede nun atelier de glamour
Outro eléctrico percorre a inercia do tempo

Deberian apagar as luces nos trens nocturnos

Chegan as primaveras con retrasos
ourizados os días de nostalxias
en plenilúneos de amarguras
cando o corazón non perdoa- sincronismo en desespero-
só caben as esperanzas de marea baixa
despois ven a invernía coma unha traizón
abafado lamugueiro salitroso é a praia
nun tic-tac a mañá a vida sempre en tic-tac
que arrola o tempo do sosego
remorsos do aire que respiras
no anden mudan as paisaxes máis ca ti
desaparecen as toxeiras e todo é céspede mol
deberían apagar a luz nos trens nocturnos
para convidar ao suicidio
e deixar perdidas estátuas de sal
que irían lentamente derreténdose en esporas.

Luís Viñas

Trenzas

Fio a fio
as compas entrelazan
e van trenzando
eses fermosos textiles
Como os fios
os escuros e longos cabelos
tamen se estrelazan
e van nacendo as trenzas
Unha
ou duas trenzas
e as veces
entrelazadas con fitas
pero este pais
segue mal trenzado
Lembro
os versos de angel gonzalez
na voz de pedro guerra
como llevaba trensa
la llamabamos trensita
como llevaba trensa
la llamabamos trensita
No encino de aloapam
a beira do barranco
coa sua playera do cipo
e coa sua trenza
a chiquita columpiase
tamen o cipo se columpia
á beira do barranco
Ai vai a maria sabina
co seu branco huipil bordado
e cos seus pes descalzos
na procura dos pequenos hongos
con ela vai a sabiduria
do pobo mazareco
de alla donde las flores
e a maria cos hongos fala
e cos hongos cura
e tamen nos
pouco a pouco nos curaremos

(oaxaca-vigo 05)
Manolo Pipas

nom queda nada

E agora que?
ja nom queda nada,
nem tan sequera a vergonha
somentes quedam ánsias mercadas
a preços mui económicos.

Quedam fantoches saltando pola marea
quedam berros nas gorxas,
queda umha cova sem habitante
quedamos nós, com face de idiotas
umha outra vez mais.


Na catástrofe do Prestige e na morte de Man.

Gustavo García

Erótica

ofereço a minha erótica
ao teu subconsciente
domina-me com essa curva de mulher
......................................... íntima
e um sorriso de bom dia

(de "Erótica". Prémio Francisco Añón de Poesia 2004)
Alberte Momán

Billete de amor puro

Non apuro a razón,
se no seu camiñar,
tropeza cos fíos da vida.

Pois a penas comeza o tren da nosa existencia,
a marcha cara os confíns da noite escura,
cando doume conta da falta do billete.

E non por falta de querer,
máis ben por falta de saber,
que a vida é a que me crea,
e a creación é a que me mata.

Alberto Fernández

As herbas do descoido

Rebentan de amarelo as xestas,
as vides repousan en feixes inertes
ó pé de cada poste da viña,
unha merla xurde das silveiras e roza este verso,
e do camiño, coa tesoira de podar
e un mollo de dourados vimbios
presos na man dereita
xurde o meu avó
-aínda quedan por atar algunhas cepas-
unha mañá de febreiro tan diferente a esta,
neste cuarto só, fronte ó papel,
escoitando como a herba do descoido
se vai apoderando daquela viña,
traspasando os marcos da memoria.

Rafael Viñó

Dente de león

Este apracible rostro,
esta pompa en volutas,
que aquí soña
con irse ao aire,
na súa lene escuma,
sen amarras,
despoxada corola,
que latexa
con ansia de retallo.
Incauta pluma do feliz quedarse,
tan fútil, e tamén á vez tan necesaria,
ao guarecernos no seu leito.
Grazas a ti entendemos
o noso testán signo:
ser desvelados servos pola carne,
e o seu rastreiro término.
Acólloo entre os meus dedos,
e é puxante
embrollo de tesón,
equilibrado enxame;
e sopro sobre o seu nevado cumio,
e é pranto, luz moída.
Este apracible rostro,
aínda ignora que esparexo as cinzas,
trazo con quebradiza
rubrica o noso nome.

Telmo Fiz