En branco e negro

Fotógrafa: Emma Costas

O Faro de A Guía

O FARO de A Guía, en Teis (Vigo)

é o máis antigo de Galiza,

despois da Torre de Hércules (en A Coruña)

Seni Awa Camara

Seni Awa Camara

(Senegal. 1945). Escultora.
Foi iniciada pola súa nai na alfareiría e cos seus dous irmáns xemelos adentrouse nos bosques de Casamançe para seguir un proceso misterioso e divino. As súas esculturas teñen unha extraordinaria conexión coas dunha artista tan sofisticada como Louise Bourgeois, nada en 1911 e aínda en activo.

.

Muller (esquerda) Personaxes (abaixo)

Maternidade (dereita)

.

Mensaxe de Paz do Nadal

Aurelino Costa

Cuneiforme e apátrida guerreiro aquí me tens
para filho. Basta.

Devir em menos esperanzza, em menos
da maçã tradutora fatal, me tens.
Rumo noutras.
nem saudades ou desprezo pelo mar.
Talvez busque

um si...
O génio fez batota. Nestas águas retesadas as preces enjoam

Do livro: " Na terra de Genoveva"

Cruz Martínez

HAI DÍAS que semellan séculos
............................................nos que
dolorosas estrías marcan
..............................superficies
nos esgotados corpos
que son mapas opacos
....................coma se fosen
rasquizos dunha ditadura
que se resiste a morrer

Hai unha cicatriz interna
que supura delatadas
....................inconformidades
desangrando a burbullóns
queixumes que son enmudecidos
..........................................sen razón

Hai cousas que non cambian
O tempo non repara
nas acochadas bágoas
......................nin nos ollos
que miran as xanelas abertas
coa ilusión erosionada
polos francotiradores
ghichos de coidados risos
.......................que mallan miolos
con descricións de empregados
...........................de ciencia ficción
E ti, no medio
onde a crise é unha canción
.................................de negros
entoada nos campos de algodón
........................................do asfalto

José Vicente

No cais do comboio
o trilho na paisagem

No chão da carruagem
a mulher dorme

Do livro: " CAIXA INACESSÍVEL"

AMOR no café

.
Alfonso Láuzara

O Peter Café da Horta dos Açores

Un histórico local de visita obrigada nos Açores, no porto de A Horta. Unha xanela ao océano Atlántico en plena intensidade, e lugar de encontro e intercambio de correo para navegantes na procura de albergue e aventura, onde gustar tamén dun bo Gin con alma. ... logotipo en azulexo (á dereita)




Vista exterior e interior do local

Morreu Pinochet

"A TODO PORQUIÑO LLE CHEGA O SEU SAN MARTIÑO"

pinochet

decano dos dictadores
xenocida pinochet
moito mais tarde que cedo
perdeche algo de poder

retido que non detido
por quince meses retido
como un rei nunha mansion
dos teus fascistas amigos

os medicos e os xuristas
investigan o teu caso
e deciden que hai que ser
co tirano humanitarios

da vosa lei xenocidas
nunca fomos defensores
que so os pobos e a historia
dan sentencia aos dictadores

pipas 2000
que pouquiña xustiza se fixo

rosanegra

Figuras laranxas bailan
Entre matices verdi-amarelo
E vermello-amorodo
Saltan por entre as figuras xeométricas
Dispersadas nun plano vertical
Oscilan polas cores vivas
Que forman dimensións rachadas
Apoiadas nunha abstracción
Tan real como a irrealidade
Dun embigo da cor do viño
E semella que bailan
Por entre uns veos rosados
Dun cuarto cheo de luz
E amplitude de espazo
Figuras laranxas danzan
E danzan sen parar
Entre días de sol eternos
Nun lenzo pendurado
Nun punto incerto
Do momento da creación
E bailan e seguen bailando
Sen máis...

Poema baseado neste cadro de Luís Viñas

Esther Mahlangu

Esther Mahlangu (Sudáfrica. 1935)

Pertence á comunidade ndebele, ao norte de Pretoria, unha das poucas tribos que lograron manter tradicións, unha delas outorga ás mulleres o patrimonio artístico, que pasa de nais a fillas. Ela debuxa a pulso, sen medir nin facer bocexos previos, utilizando luminosas pinturas de vinilo de gran contraste que dotan de vigor aos seus murais, de aparencia abstracta e, ampliando os límites da súa tradición, pintadas sobre lenzo. Pintou os seus murais en vivo na exposición “Os Magos da Terra” de 1989 e dende entón tivo encargos tanto para o Teatro Cívico de Johannesburgo e museos públicos do seu país (Sudáfrica é un caso aparte tamén no contexto artístico) como para os coches BMW e a moda de Comme des Garçons.

.... MURAIS

beizos de salitre e mar

Onde están agora os teus beizos de salitre e mar?
Deixa non digas nada
O mellor guión nunca se filmou

De dunas e solpores, a espera enche todas as nostalxias

Que pouco saben de nós
Os solpores, as caricias

Escoitase David Friesen nun vinilo
Nel unha lágrima túa esvara
Pola cara b

Gardareino para sufrir por ti
Desesperado, solitario pola praia do Con.

Luís Viñas

alexandre texeira mendes

IX

O espírito começa, assim, pela pobreza. Quem ousa
fixar a invisibilidade do coração nesse regresso a casa?
O que se repercute no fulgor das imagens irreparáveis?
O que perpassa pela retina? Não volta jamais? Ignoras
a beleza que me cegou? O que aflora nítido nesse rosto
incendiado? Súbito fulgor das vozes adormecidas. A
ruína para que aconteça.

Do livro: " Non omnis confundar" ( Porto, Outubro 2006)

Coma peixe na auga...

AQUARIUM FINISTERRAE


A CORUÑA




... nado no líquido amniótico do meu comezo, como
ser acuático do ventre da natureza...

rosanegra

In memoriam

Como a semente na terra

as cinzas no mar

completan o ciclo da natureza,

para que non cese a loita no rompente

para que descanse en paz.

Po será, mais po do mar namorado.

.

Alfonso Láuzara

(03-12-06)

Cruz Martínez

A volte scopro pietre negli sguardi
Ascolto qualche voce
.............................fredda
e mi sento uccello moribondo
nel confuso silenzio
d'un giorno avvolto nelle tenebre

Filo-café de Rois

Presenças, essências, ausências

Foi o pasado día 18 de novembro, con participantes de Galiza e Portugal:
Lois Gil Magariños, Alberto Augusto Miranda, Pedro Lamas Carral, Alberte Momán, Aurelino Costas, Lara Bacelo, Elvira Riveiro, rosanegra, Alexandre Texeira Mendes, Cruz Martínez...

Eugenio Granell

"O pracer do baño" (1943)

a outra campaña

enterramos a más muertos
cuidamos a más heridos

mëda´k na´muk
vamos todos


bota a andar
o escaravello chiapaneco
deslizase
o caracol lacandon
avanza
o pinguino zapatista

animais de paso lento
i seguro pues


dende chiapas
nunha modesta e precaria
colorida caravana
varias persoas dan a cara
por la otra campaña
son descubertas olladas
que traballan caladas
a cara que ao final fala
vai debaixo do pasamontañas
............................ tuxtepec 5-2


romance da caravana

zapatista e magonista
avanza unha caravana
polas terras da malinche
que chaman otra campaña

queren escoitar os pobos
compartir a sua palabra
entre aldeas e cidades
dende a costa ate a montaña

tuxtepec boca del monte
union hidalgo e jalapa
da lacandona partiron
cara oeste e norte avanzan

a sexta declaracion
levan por escudo e arma
e nativ@s i extranxeir@s
vai sumando a caravana
...................... oaxaca 2-06


De "Viaxe ao país das nubes"
- Manolo Pipas -

9000 visitas!!

A PORTA VERDE
queremos compartir
con todo o mundo mundial

a fonda ledicia e satisfacción
de ter alcanzado xa as 9000 visitas
neste noso (e voso) blog,
con procedencias de case todo o mundo
e unha forte presencia de Brasil e Portugal.
Moitas grazas
amig@s, colaboradores/as e visitantes!
A Porta sempre está aberta!

Pasade sen chamar!

e-mail: aportaverde@gmail.com

Bodys Isek Kingelez

Bodys Isek Kingelez

(Kimbele Ihunga – Congo. 1948)
Artista visionario. Infuido polo caótico crecemento da capital megalópoles, Kinshasa, nos anos 70, constrúe con materiais reciclados (madeira terciada, papel, cartón, plástico...) maquetas das súas “cidades visionarias e utópicas”, coas que proxecta un novo mundo aberto ás súas xentes.

“Cidade pantasma” 1996

A porta de Orisel Gaspar

"...Se fico na porta sen cruzala
o marco atraparame as mans,
por iso espídome,
traspásoa e sen pechala,
camiño, medro e pola miña alma deixo
que crucen os humanos..."
"...Poño outros bicos onde non están os seus,
onde piso unha pegada detéñome,
converso, escoito, saúdo, vou e veño,
fágome de noite e de día sen orgullos..."

Orisel Gaspar
Visite o “WENGUE” de Vigo (en Luís Taboada, 18)

Miss. PPrestige

Nunca Máis!

Romuald Hazoumé

Romuald Hazoumé (Porto Novo - Benín. 1962)
Un dos artistas máis coñecidos fóra de África. As súas “máscaras bidón”, feitas con bidóns do tráfico de gasolina procedentes dos contedores de vasoiras, son a súa maneira de lle dar imaxe á política occidental respecto do continente africano, “o vertedoiro” - di o artista.

"Claudia" (1999)

A modelo Claudia Schiffer, segundo Hazoumé

"Internet" (1997)

My name`s Spy Ware

- Psst! Psst! Si,si, ti! É que non pensas facer nada?
- Que?
- Si, levas xa moito tempo perdendo o tempo, e daquela fasmo tamén perder a min.
- Pero que dis?! E ti que fas?! Que significa isto?
- Dáste de conta? Eu levo tempo asexando, e ti levas tempo perdendo o tempo. Eu ándoche a espiar. Logo, eu fago algo, eu espío. E ti que fas? Ti non fas nada! Ti tes que facer algo. Eu espío.
- Pero ti quen es? De onde raio saíches? Que significa isto? Por que non vas espiar ás parellas no parque? A min déixame en paz!
- Era o que che me faltaba! Esperta, pampán! Ben parvo es. Eu chámome Espai Güear e veño do planeta Global, que é un planeta anano que non é planeta nin é ren. E veño a perder o tempo no teu país porque ti non fas nada interesante.
- Será posíbel? Que che meto, cagoendiola!

Alfonso Láuzara

materia

Luis Viñas

o consello indixena

cada uno de nosotros
venimos de alguna historia
de alguna lucha
de algun sufrimiento

para o planton
comuneros doutros colectivos
traen machetes e paus
baixan das camionetas
e desplegan as suas mantas
pola defensa da terra nai

é para intimidar
pero sobre todo
como seña de identidade
desa identidade labrega
pola que loitan

e traen tamen sillas
para escoitar os seus ponentes
e por este tempo
o zócalo volta a ser deles
2-05

resecase a terra
na chaira do zapomix
e abrense fendas
a vida busca vida
entre parede e parede

no paseo tijuis e garzas
e no medio da chaira
dous solitarios eucaliptos
un novo canto
ao surrealismo

co tradicional
retraso oaxaqueño
xa chegan cesar e mojo
zaachila 19-2

a reseca chaira
nos valles centrales
rodeados de montañas
ás que roubaron as arbores
encinos e piñeiros
que a memoria non cale
as nubes que non choven
o tremendo remolino
que todo o pode levar
e a comuna buscando cariño
os solpores magonistas
e os tepaches de polito
México 16-3

De "Viaxe ao país das nubes"
- Manolo Pipas -

Sinal Breve

estás a roer uma passagem
por dentro da minha morte
para me tocares no nervo onde moro
adormecida de não me saber amar
um túnel vivo por onde regressares da tua própria morte

* * *

viajamos os dois nesta aventura de trilharnos as palavras
delas fazendo o nosso caminho de pedras no deserto
dos outros que nos entendem como escolhos
a contornar

Ana Viana

(do libro "Sinal Breve")

- fonte: Portal de Poesía -

Eugenio Granell

O barco perdido no deserto

Notre Dame

(detalle de Rui Mencía)

.

Liberté, Égalité, Fraternité!!

Aquí coma en Francia

O xoves 26 de outubro, foi o día na que a mocidade saltou á rúa para berrar por un futuro digno. A manifestación saíu da praza América ás 12 horas.
As condicións son taxantes e necesarias:
-Plan de investimento para a educación pública; construción de novos centros, contratar máis mestres...
-Non máis privilexios á educación privada e á xerarquía eclesiástica.
-Universidade pública e gratuíta.
-Nos cliclos formativos prácticas remuneradas nas empresas.
-Investimento para acadar un ensino totalmente en galego.
-Un posto de traballo digno, xornada laboral de 35 horas sen redución salarial.
-Garantir vivendas públicas de calidade.
A experiencia demostra que para aspirar a unhas condicións dignas de estudo e traballo, hai que loitar.
O ano pasado os estudantes e traballadores franceses mobilizáronse masivamente en defensa dos seus dereitos.
A súa histórica vitoria deixou ben claro que a loita é a única vía,
o único camiño cara a solución duns problemas tan graves.
TODOS TEMOS QUE LOITAR E APOIAR ESTA CAUSA, A NOSA CAUSA.

rosanegra

Chiapas, a loita dos invisíbeis

A VIDA DOS ZAPATISTAS 12 ANOS DESPOIS DO INICIO DA SÚA REVOLUCIÓN.
Ninguén mira aos indíxenas mexicanos agora que calaron as súas armas. Non teñen dereitos, e só o Exército preocúpase por eles.

Aínda que o son dos fusís estea apagado e xa non esperte interese á outra beira do Atlántico, en Chiapas (México) as espadas seguen en alto, e os dereitos dos campesiños que se ergueron en armas en 1994, en baixo. Foi o que viu o redactor deste artigo no seu traballo coma observador internacional este verán na comunidade zapatista de Las Tacitas.
Nesta aldea de 200 habitantes, no corazón da Selva Lacandona de Chiapas son as 11 da mañá. Manuel saíu a traballar a terra hai cinco horas. Ao ir, un retén militar parouno, burlouse del e rexistrouno. Xa non hai guerra, mais os militares cercan aos zapatistas e métenlles puntadiñas a cotío. Manuel só levaba un machado para partir mazarocas e pozole, unha papiña preparada pola súa muller. Volve catro horas máis tarde cunha colleita no lombo e un sorriso sempiterno na boca, que esconde o seu cansazo. Convídanos a café na súa casa, que é de madeira e leva pintada a foto do Che na porta. El, sendo un chamaco (rapaz), colleu un fusil no 94. «Éramos invisibles para el mundo. Nos pusimos un pasamontañas y ya nos miraron». Coma un neno somnolento di que a loita é lenta, que el non verá a luz, que será para os seus fillos. Tamén cre que os zapatistas están mellor porque xa non pagan ao señor da facenda por labrar a terra. Os zapatistas botárono. Mais a Las Tacitas non chegan a luz nin a auga, nin hai médicos, nin estradas, nin outro traballo que non sexa partirse os cornos na terra. Hai unha escola, mais sen mestre, así que os rapaces só van a clase cando na súa comunidade hai observadores internacionais para dar a clase. Iso fixeron este redactor e outros dous voluntarios en LasTacitas.
Diciamos que eran as 11 da mañá e cando non hai mestre, os rapaces –o único que abonda en Las Tacitas– perfeccionan a súa puntería co tirachinas, xogan cunha serpe velenosa que afirma a súa valentía ou axudan nas tarefas domésticas. Os fillos de Manuel soben do río á súa casa un balde de auga cuxo peso obrígalles a facer zigzag. A súa nai, Tomasa, lava no río. O seu traballo non remata nunca. Leva a Pancho, o seu fillo menor, atado ás costas. É unha bela muller indíxena. Ten «25 anos ou así», xemelos de futbolista e dentes negros. Evidentemente, en Las Tacitas tampouco hai dentista. Conta cando de pequena viu en persoa ao líder do zapatismo, o Subcomandante Marcos. As mulleres tamén son guerrilleiras. Se algo pasa, elas deixan aos fillos na casa, os homes gardan o machado e ambos os dous collen o fusil, hoxe escondido e sen ganas de saír. Hai anos, o Exército Zapatista de Liberación Nacional comprometeuse a esixir os seus dereitos pola vía política.
O Sub Marcos leva un reloxo que marca as 11 e outro que sinala as 10. As dúas horas do zapatismo: a das 11 é a hora da loita, a do EZLN. A das 10 é a hora dos cidadáns. O soño zapatista é prescindir do reloxo das 11.

As 11 da mañá. Hai 4 horas que amenceu na Selva Lacandona. Un campesiño zapatista, ao que os observadores invitamos a tabaco, cóntanos que chaman «la larga noche de los 500 años» ao período que vai dende a chegada dos españois con Colón ata 1994. Chiapas está esquecida. O mundo lembrouse dela espertado polos disparos. Alí segue amencendo, mais entón só escoitase o galo, e este só esperta aos campesiños.

O neno que leva un sabio dentro

O indíxena guerrilleiro garda un sabio e un neno dentro. O seu rostro da cor da terra anénase cando ri e arreza si se tercia. Báñanse espidos no río, gargallean inocentes e provocan calafríos ao pensar que, cando é preciso, empuñan un arma. Nos desfiles militares, os zapatistas atan unha venda á boquiña do seu fusil. «Amordazamos nuestras armas porque no queremos que las pistolas hablen. Queremos que hablen las palabras», explican. Polo sabio falan, e polo neno, agora as súas armas están gardadas.

Unai Etxebarria

20minutos. Mércores, 18 de Outubro de 2006 (páx. 10)

Mortes no outeiro

" Os desastres da guerra" Francisco de Goya

Non quero tornar á beirarrúa
do tempo, no que o medo deixaba
pegadas de donicelas nos peitos
........................................masacrados
Non quero ollar nos teus ollos
o pánico, a escura brétema que cubría
o largo túnel da historia amarga
que era un pesadelo, ambientado
nunha paisaxe estraña , terrible
onde os corpos formaban acios
baixo o son monocorde das balas
Un cento de pretos vagalumes
acompañaban cadaleitos calados
os carreiros facíanse cada vez máis
................................................estreitos
...............................................impenetrables
Alí caeron, no monte
finaron, crebaron corazóns
e as xanelas pecharon
.......................como para dicir adeus
..................................................ás almas
A noite era unha pálida estadea
ao carón dun estripo
..............que se volvía de costas
.........................como se non pasara nada
....................................como se non pasara nada
..............................................................pero pasou

Cruz Martínez

@s sen teito

(detalle enviado por Javi Rai)

Artigo 47 da Constitución Española:

"Todos os españois teñen dereito a disfrutar dunha vivenda digna e adecuada. Os poderes públicos promoverán as condicións necesarias e establecerán as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do solo dacordo co interese xeral para impedir a especulación.

A comunidade participará nas plusvalías que xere a acción urbanística dos entes públicos."

[Sub. Afonso trece]

lascas

Luís Viñas

o consello indixena

cada uno de nosotros
venimos de alguna historia
de alguna lucha
de algun sufrimiento

güero güero
asi me chamaban os presos
dende detras das reixas
cando ia polos pasillos
a visitar a jose
os güeros
somos de pel clara
e sempre levamos cartos
ixcotel 2-05

xoxescuintle
o pelado can mexica
vai atado ao seu dono
a poucos metros do planton
asi ia tamen
o pobo indixena
pero xa vai menos atado
zócalo 2-05

no lokal
estou tecleando
para mandar uns correos
e logo de pintar no muro
varias formas da natureza
dalia ven e preguntame
es suya la computadora
no .. es del cipo
digolle
de todos pues
dime ela
25-2

a globalización
mando un correo
aos compas do cipo en oaxaca
e dende o frio canada
respostame o dia seguinte
o compañeiro raul gatica
vigo 11-05

"Viaxe ao país das nubes"
- Manolo Pipas -

"1936 - 2006 A luita continua!

O pasado 7 de outubro celebrouse un emocionante acto no alto do Furriolo, próximo a Celanova. Ao pé do mural realizado polo artista Xosé Vizoso para recordar a masacre que aconteceu neste e noutros outeiros do noso país, fíxose unha conmovedora homenaxe ás vítimas do holocausto galego.

rosanegra e eu estivemos alí, acompañando aos poetas: Igor Lugris e Ramiro Vidal Alvarinho cos que protagonizamos un emotivo recital en lembranza dos nosos mortos.

Cruz Martínez

Na terra de Genoveva

SINAL

Em lépido vento, volúpia ardente. Mudo epicentro de um mundo a
contrario. Quase cego desmonto o possível de uma luz. Em tudo, quase tudo
o nada em invólucro. Caio ao pé então da cruz. Onde penso, oro e sinto um
pequeno
corpo nu ao colo

Olho em re-dor, ferida quase posta no joelho. (vela por outro na rega dos
desertos)
Pare!, o séquito...inóspito. sobresalto lento esmague o calvário.
Insecto?,
Qual sorte
em lâmina de eros

Aurelino Costa

Do livro: "Na terra de Genoveva"

Eugenio Granell

Cabeza de indio

MARIÑA - Urbano Lugrís

José Vicente

Por actos contidos
na terra húmida
sons de areia
brilham na sombra

Do livro " Caixa Inacessível"

filo-café do Porto

Celebrouse o día 23 de setembro, no clube literário do Porto que está na rúa Nova de Alfândega, 22 . A Porta Verde do Sétimo Andar tamén estivo alí...

Na foto, Amadeu Ferreira falou sobre a lingua e literatura Mirandesa.
















Alberto Augusto Miranda ao piano, acompañado da bailarina Ana Úrsula Martins.



De esquerda a dereita: Cruz Martínez e rosanegra.