O Samaín

.......................A festa máis importante do período precristián,
.......................marcaba para os celtas o comezo dun novo ano.
.......................É a comuñón dos espíritos dos mortos cos vivos,
.......................nesta data, ábrense as portas entre este mundo
.......................e o máis aló, dándolle á xente a posibilidade de
.......................reunirse cos seus antepasados mortos.
..............

Mercedes Peón - "isué"

Unha muller impresionante
e arrebatadora
que escintila con vigor
na galaxia musical galega.

isué


De seu
O galego que non fala a língua da
sua terra
non sabe o que ten de seu,
non sabe o que ten de seu
perdidiño polo mundo
sen saber o que xa é meu,
perdidiño pola vida rexeita a sua
língua
sabendo que ven de atrás,
sabendo que ven de atrás
da nosa xente querida
¡ainda hoxe falámo-la!
falámola naturalmente
falamos como a nosa xente,
non nos podemos queixar.
O galego que non fala a língua da
sua terra
non sabe o que ten de seu,
non sabe o que ten de seu
nin é merecente dela, galego da
tua TERRA.

Letra: Mercedes Peón
Música: Mercedes Peón (voz) e Xosé Bugliot
Gaita galega: Xosé Manuel Budiño

A Porta Verde en Lenda Moura...

Aportaverde

Lenda Moura (Hernán Cortés, 17 - Vigo)

Xuntanza. Un entrañábel fogar bohemio!

O fol do trastorno

Seica o fol que fai no vento trastorno
achega con nós o destino e a eiva

aviados imos se baixando
canda o prádio pandomio
polos seus carreiros de aire
xorde a voz do infausto
e non conservámo-la esperanza

Abilio

Cruz Martínez

........................A face verde dun bufo aburrido, inmóvil
........................pernocta nas meniñas dun paparroibo
........................suicidado na fría transparenza
............................................do vidro dunha xanela
...................................................24.000 lesmas negras
.................................................................................invaden
........................espazos de humidade intensa
........................Periodos de transición agardan
................................................no outro lado da porta
........................onde os enigmas amoréanse
........................baixo as pegadas do incerto
........................Nostálxicas diapositivas
........................evocan memorias que rabuñan as gorxas
........................e a mudez forma cadaleitos de soños

........................Han bater as curuxas na durame
...............................................que te transita de PEDRA
........................Seino, hai un prognóstico de derrota
..............................................................pendurado no teito

A NOITE

A noite trae consigo o silencio
Que sabe a cosmos e ule a po de estrelas
É infindo e case mudo
Pero o seu murmurio retumba
Con miles de anos de pasado
A luz que atravesa o manto sagrado
Debuxa un coador de pintiñas escintilantes
Que dan nome ao misterio do homo...
A noite trae consigo a soidade do ser
Que translocen uns ollos somnolentos
Cara unha ansiedade crecente
Coma un saco negro que agocha
Tras as ventás, a triloxía dun mono
Que quixo coñecer a esencia escrita
Nun universo ateigado de interrogantes

rosanegra

OURO NEGRO

Chove por fóra, choro por dentro
ollos que foron azuis de ozono
ceos que agora son de cemento
grises, bágoas coma pedras
terróns de salxemas
no café deste tempo.

Homes que pasan no tempo detido
pola rúa tomada de rostros alleos,
choutan os pasos, distintos
todos quedan sen dono
no chan que recolle bágoas do ceo,
segue chovendo ácedo diñeiro
pasa un felpudo pingando
que é un cadelo asustado
tamén sen ialma nen dono
e segue chovendo.

Ensimesmado deixo cae-la testa
na fonda escuridade do meu café
e vexo o arrepiante pozo negro
do Terceiro Mundo preto,
ouro negro para o G-7
(Rusia sería o oitavo pasaxeiro)
ouro negro para a canalla
unión europea e norteamericana.
Ouro negro. Maldito ouro negro.
Todos temo-lo nos beizos.

Alfonso Láuzara

Entre Tijuana e Melilla

Portas muros e fronteiras
soños rotos pesadelos
non nos levan a ningures
os camiños deste tempo

Raia seca que te queima
raia humida que molla
centos de aramios de espiños
o teu corazon devoran

Ser distinto é un delito
se non te ven non molestas
crudo hormigon deses muros
en vez de auga sangue leva

Entre gaza e miami
entre tijuana e melilla
pasan miserias e mortes
por enriba da utopia

Manolo Pipas
Vigo-Karnota (10-05)

Ollo de artista

(obra de Diego de Giráldez)

Día 22 de outubro ás 22h.

En "Lenda Moura"

Hernán Cortés, 17 Vigo

Un poema de Minus Bálido

Miles davis era negro
Como o pensamento das campás hoxe
Pelé é negro
E as comedias norteamericanas tamén son negras
Boris vian era negro
Moitos negros para escritores brancos
Nubes negras que non descargan
Montes negros pesadelos negros
Negros despectivos negros cos dentes brancos
Negros sen diamantes
Luther king era negro
Coma o fume das chimeneas
Coma o carbón
Coma baltasar
Coma prestixiosos petroleiros
Ouro negro
Traballadores coma negros
Valados negros
Europa branca
Rezan as pintadas
Con mandamentos brancos despectivos
Con hipocresía das dúas velocidades
Coa hipocresía sen fronteiras
Europa vella
Chea de pitas e lagartixas verdes
Negra hipocresía
Ronaldinho é negro
Ás botas militares son negras
Ás botas dos futbolistas xa son brancas
Ás veces énchense de sangue
Coma as enxivias despois do cepillado
Coma os valados
Coma os dentes brancos dos negros
Que precisan do que lles corresponde
Que precisan ser marea
Para asaltar á comodidade branca
Á hipocresía branca
Á europa hipócrita branca
Que se debate entre morrer
Polo colesterol ou pola eutanasia
Pola senectude ou pola maldade
Os xovenes negros son anónimos
Non son miles davis
Pelé, luther king,
Baltasar ou ronaldinho
Son a terra máis anónima
Chea de sangue negra.

FATAIS

Fatais na alegría coreamos
polo baixo a cantiga maldicente
de sabernos cativos no desprezo
da noso arrebatado desamparo.

Aquí,
desguarnecidos da vida,
na intemperie,
e co xornal malsán da nosa alma
nos sustentamos.

Fatais na alegría
ouveamos perante o feitizo da lúa
en inhumana e fera malandanza.

Bailemos ao repique do seu acorde,
en desposado son.

Somos só afinada desmesura.

Cristal altisonante.

Ao seu embeleco nos avasalamos,
ao señorío cruel da súa clemencia.

Telmo Fiz

Meses semanas horas

meses semanas horas
anos soltos
estacións perdidas
sementeiras estériles
máis aquela paisaxe:
días de verán dos teus ollos
trouxo unha colleita de soños
na memoria.

Luís Viñas

A moza do chapeu

..... A moza do chapeu, 1992 ( Diego de Giráldez)

Era un ave, viaxei a través da realidade
...............................................e o soño
Sentín que unha parte de min fuxía
traspasei no chiscar dun ollo unha galaxia de creacións
Os paxaros que vivían na miña alma
na fragua de cores e ansiedades
desbocadas a veces, outras
............................sosegadas
repousadas como a quietude da auga
..............................dun tranquilo río
foron capturados e logo
dende as súas palmas impregnadas de arte
.............................................liberáronse e
......................................................voaron
precipitáronse aos lenzos
como o mestre lles indicara
De repente vínme
sobre o escuro fondo do espazo .................................

.........................................VIVA

Cruz Martínez

rosanegra

Descompoño a vida en factores primos
Cada vez máis infinitos
Descompónse a materia orgánica
En micromoléculas elementais
Descompónse a túa ollada
En mensaxes subliminais
Descompónse a morte en ...
Partículas tridimensionais

A INMENSIDADE

(A Mariña... ¡tres soles de vida!)

Unha lus de futuro na oliveira inaugurou
dous anos plenos de revolución picariña.
Veciñanza de olladas fitan dous ceos xemelgos
... Nos teus ollos...
........................ Nos teus ollos vexo
o que non ten prezo no mercado humano.
Nos teus ollos...
venme todo o mar,
chóveme ceo a mares,
chégame toda a calor dun golpe
e dispárase o surtidor de sensacións
nunha explosión fascinante dos sentidos.
... Tra-los teus ollos...
está a inmensidade mariña.

Alfonso Láuzara

O mar d@s pacific@s

................................................... Da chegada do inverno
................................................... Nada se sabe
...................................................... Marta Dacosta (poema)

O corazon é pobre de palabras
pensaba o noso amigo lihn
ollando as ondas do mar d@s pacific@s
e sentindo as rochas resistir

O corazon ten un lexico pobre
escribia o poeta nas cartas
buscando a melodia dos azuis
e bravos acordes de auga salgada

O corazon é pobre de palabras
sentia a trovadora ó cantar
mentres aloumiñaba cos seus dedos
unhas cordas que buscaban o mar

Manolo Pipas

Veraneantes

Subsistían un único verán,
logo partían co maleteiro
ateigado, e nos ollos o brillo do mar
para deixar a estela dun ridículo acento
que nos falaba de lugares
onde nunca iriamos
-ás veces embargábanos a sensación de ser
emigrantes no noso propio país.
Eran a praia, a rúa e as noites
unha festa provisional:
o exotismo da beleza estranxeira
sucando as ondas en táboas de surf;
a electrizante novidade do top-less
na praia do Camping;
holandesas – as queridas dos emigrados-
emerxendo do mar
como escumosas afroditas.
Logo, cara a setembro,
desde o coche, brandían os seus panos
con un vaivén políglota.

Rafael Viñó

Cruz Martínez

A LUZ ABRÓLLASE docemente nos labios
Amantes espidos observan valados de cuspe
..........................................................que pegan bicos
nas cúspides tocadas pola paixón
As pucharcas acollen, rezuman líquidos
............................................................ zume
Zume con sabor a guacamole e a mazá

Esvaran coma bébedos sobre a superficie
...............................................................da pel
e as ondas do océano embaten na carne
con violencia taquicárdica
Faise a luz nos ventres
e no sétimo día descúbrense atallos
para acceder ao centro do volcán
Coas posicións perfectas pernottare
nell'altro corpo per sempre
sentire quella strana malattia
mentres a luz adónase dos corpos
en situación de perpetuo clímax

Televisión

A esa hora chegaba a miña vella,
xusto cando Billy Guffy, o baixo de The Cult,
daba aqueles pasos de comanche.
Wild hearted son!
¡Ah, fillo do corazón salvaxe!
A miña nai,
boqueando despois de fregar as oficinas do Fénix Español,
puña as zapatillas,
sentaba no sofá,
suspiraba fondamente
e cambiaba á primeira cadea.
Anda, pasmón, sae algo á rúa e espabila.
E entón apareceu na pantalla o Empire State
e a miña vella exclamou con tenrura:
¡Pobre da que teña que fregar todo iso!


MANUEL RIVAS

A Manuel Curros Enríquez

Camiñando polos xardíns de Vicenti
envólveme a escuridade, as tebras:
exhalan as palmeiras a súa limpa melancolía,
as cerdeiras florecen sangue,
brillan algúns grilos;
-entrementres-,
soñan os fungos os seus soños animais.

semellan os piñeiros
loitando
coas aciñeiras no ceo,
tecidas as copas enriba;
debaixo da lúa conxecturable.

un neno dorme
nun banco
na noite dos cartóns.

os muros dos mosteiros, dos cárceres
-ao lonxe,
tras das reixas-:
gardan os lindes, a Lei, o tempo...

Carlos Tataje (Perú)