POLE

fai fonda na tripeira de platón
como o sol a arder tra-las silvas
a musa moribunda acouga
na peripla das exequias

.

abilio

Erótica

Cravavas as unhas no ar
mantendo a respiração
para conter o mundo no peito
e soltá-lo de golpe
num verso

(de "Erótica". Prémio Francisco Añón de Poesia 2004)

Alberte Momán

Rut Rey

Soio son iso
......... Botixo erosionado
......... Por un cano de auga que é a vida
Resentida por un chorro desbordante
estiro os dedos na procura de arxila nómada
que esvarou máis alá de min
.............................................nunha praia,
.................................................................. nun camiño
(¿canto queda dos embistes que perviven lonxanos
............................................................na memoria /
............. das engoas empurradas cara a dentro?)
............. ENCONTRO O SENTIDO DO UNIVERSO
............. NA AUGA QUE FUXE LONXE DO MEU NIÑO
Dende esta monogamia
................................................... gota a gota
............. Que agarima os contornos
................................................... pule gretas
............. Que restaura beleza resquebraxada
................................................... bordes esportillados
................................................... gretas incipientes
Rebusco sinais de efluvios inundantes
............. e so encontro un continente erosionado
estendo os brazos,
........................... sinto
................ ENCONTRO O SENTIDO DO UNIVERSO
................ NAS ASTELAS ESPARCIDAS

Rut Rey

Snob-Top

A derradeira máquina do tempo
trouxo estraños seres
fillos da palabra esquecida
que non herdaron do berce
arrolos de aloumiño
e fan acopio do prestado
nunha sincrética snob-top
arelada singradura cara o vértigo
para confluír nos vértices
da familiar diglosia de atopías
en cuartos compartidos.

Luís Viñas

DE CATRO A CATRO

... Ao afogado


....XA CHE levaran os ollos
....relingadores de lonxanías
e pescadores de profondidades

...Xa che levaran a voz
...asolagada n-a furna xiróvaga
por onde escoan as tempestades

....Xa che levaran os azos
....enmallados n-a rede sonora
d'os cordaxes ereutos

....O vento aínda escovaba
c'as poutas d'escuma
....n-a xerfa
................mais cadaleitos

.... Ibas xuntando soedades
.....Por un burato d'o Mar
chopaches un día a buscar-te

.....A noiva goleta
.....enloitada de branco
.....que cose roitas esquencidas
.....acena n-o vento as suas velas
como ese pano d'as despedidas *


......MANOEL-ANTONIO

OGALLÁ

Silvio Rodríguez






Ogallá que as follas non che toquen o corpo
cando caian
para que non as poidas converter en cristal
ogallá que a chuvia deixe de ser milagre
que baixa polo teu corpo
ogallá que a lúa poida saír sen ti
ogallá que a terra non che bique os pasos.

Ogallá se che acabe a mirada constante
a palabra precisa o sorriso perfecto
ogallá pase algo que te borre de pronto
unha luz cegadora un disparo de neve
ogallá polo menos que me leve a morte
para non te ver tanto para non te ver sempre
en tódolos segundos en tódalas visións
ogallá que non te poida tocar nin en cancións.

Ogallá que a aurora non de berros que caian
nas miñas costas
ogallá que o teu nome se lle esqueza a esa voz
ogallá as paredes non reteñan o teu ruído
de camiño canso
ogallá que o desexo se vaia tras de ti
ao teu vello goberno de defuntos e flores.

................... (BIS)

Silvio Rodríguez

rosanegra

..................................................................Diego de Giráldez

Hai cadros que non semellan tal

son anacos de realidade

impresos nun lenzo tridimensional

portas dimensionais que succionan

coma buratos negros

todo o que rodea o seu perímetro espacial

ollando un mundo aparte

facémonos pequenos seres

e voamos atrapados, como paxaros liberados

pero algo escapa...

non podemos palpar na súa esencia

que significa Realismo Nas

e coma Alicia espertamos do sono

sen comprender o porqué

só un soño e nada máis

dun pintor que nada nas augas universais

rosanegra

DORMINDO CO ASASINO

Unha muller sente como o loito se crava nos coitos
e visualizan cadáveres mutilados
.......................................AA face asasina asalta
............................................................provoca psicose

Corazón de coitelo
......................racha vidas coma se tal cousa
Arrola membros, defuntos membros
guindados na fondura dun río de sangue
agrandando un escenario de aforcados
.....................................................sorrisos de rapazas
Entrégase ao enfermo apetito de carne morta
Macho que só se lle ergue fronte ao impávido corpo
...................................................................dunha femia case morta

Mortes en serie desenterran pánico
Os espectros meten medo
e o terror imposibilita orgasmos


...............CRUZ MARTÍNEZ

A. Garibáldi

Condição


Servimos uma ideia, uma trincheira,
Mas que más qualidades não nos tomen:
Para que seja perfecta uma bandeira,
Forzosamente tem de o ser o homem

Versos en pantalón curto

Como quen regresa, exhausto, dos lugares
onde se ergue a felicidade,
como quen levanta os ollos da páxina
e ensimesmado busca no xardín
as mesmas palabras coas que poder
entenderse,
................... así regreso
polo camiño de albariños,
unha calorosa tarde de verán,
en pantalón curto e suorento,
co temor de chegar tarde a este poema.

Rafael Viñó

incandescentes voces

Incandescentes voces


O tempo, coma un fiaño,
cae denso desa ionosfera púrpura,
desleixase polo mastro dos días,
e cando ti ousado o convocas,
nese instante feliz,
fuxe atomizado en pálpebras,
en incandescentes voces.

E volve o devalar dos días
co ar transido en cada labra vella,
un viorto apertando cada minuto novo,
que se murcha entre os dedos,
esvarando ceibe ao chan escuro.

Pero aínda hai risos escondidos
nun labirinto de segundos
que aboian nas horas longas do solpor
con verbas, beizos e bágoas...

Luís Viñas

VERMIÑOS

O home xa estaba ben borracho. Todo o que lle quedaba eran catro gotas e un par de botas raiadas de por entre as silveiras. Non estaba ledo e mirou pola botella: zarandeóuna e caeu o trofeo. Observóuno detidamente. Eructou e meteu o verme na boca, masticou un cacho e cuspíu moi forte ata estampalo contra a parede do cuarto onde o esperaba a súa sombra.
O home xa tiña todo preparado coas súas catiuscas verdes e o seu chaleco de camuflaxe, unha cana brillante, un río deslumbrante e un sol radiante perfilaban o éxito da pesca. Sacou á miñoca criada e procedía ao enganche cando os raios do sol deron con ela e os reflexos o hipnotizaron. Mirou o bicho de novo e entráronlle unhas ganas de comelo nese intre levóuno á boca e pechóuna despois cuspiu os restos ao río, mareóuse un chisco e trouxóu a roupa do trinque. Tivo que se limpar coa auga desa transparencia aberta de veda.
A muller rebulía na caixiña e por debaixo das follas só había nada, non o atopaba e sentíase moi triste. Mirou para a mesa-camiña e alí estaba reptando por entre o raso da tea. Ela botou a man cara el e no momento da conversión sorbéuno coa arela do nacimento das ás. Mais non puido resistir o seu sabor e a súa textura e o verme acabou no bater orballado de auga máis o pato wc. Logo dispúxose a mexar e quedou durmida.
Aquela muller espertou. Non se podía mover moito e só podía ver grazas a un vagalume que tiña no seu nariz. Puido obsevar que un exército de vermes procederían a rillala se non facía nada ao respecto. Dentro dunha caixa de piñeiro non valen as milongas. Ún a ún coméuse todos os comensais e utilizando o nariz como taladro saiu á superficie leda e enchida de vida.
Soubéranlle case tan ricos coma os vermiños da súa infancia.

Minus Bálido

MADREDEUS

COISAS PEQUENAS (1997)

.

Coisas pequenas são
Coisas pequenas
São tudo o que eu te quero dar
e estas palavras são, coisas pequenas
que dizem que eu te quero amar

Amar, amar, amar
só vale a pena
se tu quiseres confirmar
que um grande amor não é, coisa pequena,
que nada é maior que amar

E a hora, que te espreita, é só tua
decerto, não será só a que resta,
a hora que esperei a vida toda
é esta

E a hora, que te espreita, é derradeira
decerto já bateu à tua porta
a hora que esperei a vida inteira
é agora
é agora

.

(Letra e música: Pedro Ayres Magalhães.

Voz: Teresa Salgueiro)

Ánfora exhausta

pernoctando baixo bastardía algunha
entre madeixas manicha tela
un soño en diálogo outorga antónimo
tempo no que descansamos ata a alborada dos concordatos /
e promontorios de soberbia pasaxeira
fraterna fosa de ánfora exhausta

Abilio

Erótica

a tradução do verbo
amparado pola paixão
com os olhos fechados
num aperto de pele com pele
transpirando as sensações compartidas
que amam apertar-nos e respirar
o lume dos nossos sentimentos

(de "Erótica". Prémio Francisco Añón de Poesia 2004)

Alberte Momán

PALABRAS

Andantes son as palabras
palabras que camiñando
son como formas de barro
de lonxanas amasadas
E buscan na tua ollada
feridas doutro combate
nas portas desta cidade
que agarda un oito de marzo
Muller cargada de abrazos
de versos e soedade

Falemos de nós falemos
elixe as formas que canten
moldea os nomes e os verbos
insiste en novas consignas
nega tanta ambiguedade
imprime máis fantasia
seran n(v)osas as palabras
muller que quero amiga
oito de marzo e marza
(2-99)

Manolo Pipas

Nunca se sabe

Monte de A Guía,

en Teis (Vigo)

.

Non quixera coma fado sorprenderte
no intre da nostalxia da idade
porque iso non vai na sintonía
da túa fresca mocidade
Propoño
ficar na serenidade nocturna de lus e pedra
que ofrece un bo rincón no lugar entrañábel de A Guía.
Ficar alí coma dúas figuras de pedra
nese xogo de luces e sombras
porque en lugares coma este,
o tempo pasa lentamente, e mesmo semella deterse.

Acaso teño ollos de pedra, acaso
respiro na santa compaña dunha fermosa
estatua de muller ben xeitosa.
Vexo nos teus ollos a doce mirada escura da noite estrelecida.
A noite é xove. Quero disfrutar do momento e gosto
dese estraño sabor do silencio nos teus beizos.
Quero chimpar un bico á ría
mais un orballo de verbas vai tecendo a noite que nos quenta.
¿Maxinacións? Nunca se sabe.

Alfonso Láuzara

Galiza: país serio e redondo

"Galiza é un país moi serio e moi redondo, como é o mundo;
sen arquitecturas de escaiola e sen ceos de añil barato."

("Sempre en Galiza" - Castelao)

Cruz Martínez

SON A SILANDEIRA VERBA que agasalla
cunha caricia
arrodeándoche o oído
O larpeiro regato que acolle a lava quente
choutadora de múltiples arrebatos
representados
na sensual danza de linguas
Coutando espazos dunha xeografía
a mistura de cuspe pega dúas bocas
ao bordo do arelante precipicio
esvaradas, síntense vítimas dun tempo
que non parece propicio, pechan os ollos
entón a pel debuxa accesos secundarios
precisos
porque o arrecendo estraño do instinto
fai que apelen aos cinco sentidos
e urbanicen os solos, conmemorados
pola avidez do tacto, que esperta sensacións
emerxentes
nas mans abertas
Acaso é isto unha tolemia, non sei
mais pensa no enigma e olla como transitan baixo
os narcotizantes efectos
duns ollos que miran

rosanegra

Nesta terra volcánica
Emerxen edificios pegados as áreas
Coma se saíran por reproducción
Semellante a de esporas

Á SECA

Aí imos todos nós,
fisga ó riste, atallando polo indócil
carreiro cara a praia,
o mariño renxer da roupa,
o rozar os arbustos, e a ganada noite;
lambéndonos a herba os nocellos,
custodiados pola lúa en crecente.
O súpeto feixe de luz das lanternas
ilumina as hortas, as desgonzadas
cancelas encouzadas de salitre e choiva,
a ferruxe fósil das alambradas.
Non sei que me conduce ata este carreiro,
a esta noite de xuño,
faísca avivada pola memoria.
Non o sei. Disque é a nostalxia
De tempos máis felices.
Ti, que saibas, só admites a sospeita
dunha tristeza que arrastras aínda polo mesmo camiño.

Rafael Viñó

soños

Dirán dos soños
os ventos da noite
que barren os días
de ausencias

LuísViñas

MAR

hai un mar de tan cursi literario
dunha princesa que lle esvarou un acuario nas mans
que se lle escachou mecachis
océano mecachis
ese non interesa
(hai un silencio de 14 versos)
verso nº 20: no mar acaban as nacións pero hai centolas
que son francesas

Antón R. Reixa

Dedicado a Corina Porro, con cariño de barrio,
pola súa maña coa Volvo Ocean Race.
(tíoTeis)

TEMPO

48 horas
hai mulleres hebreas que non aman aos sábados
comprendo que hai homes de patria excesiva
e aínda así non se entende o que che quero dicir
pero vin tv a noite toda e ó espertar almorcei cereais:
aínda así non era americano
hai palabras condenadas ó silencio
pero ben sei por palestino que o silencio está escrito en braille
ver e non tocar reclamas deitada en territorio ocupado
se me tiveses coñecido cantando pasadobles nunha boda
non che resultaría tan palestino
e se a antropoloxía permitise a un palestino o desgarro do tango
diríache: ámame en gaza, ódiame en cisxordania
ámame de espía en hoteis de beirut
ámame co rigor do imperialismo, ámame con fanatismo sionista
- na información deportiva intercalarán documentais de fondo:
disturbios nos territorios ocupados -
así que non te me poñas hebrea
e non reacciones como unha cebra nun paso de cebra
verso nº 20: é como si tivesen pasado 48 horas

Antón R. Reixa