DE REPENTE

De repente xorde outra morte
e decátaste dunhas olladas apresadas
nas meniñas
Das verbas de antonte que parecen
insuficientes
O tempo foxe entre os dedos, inexorable
envolto en códices imperceptibles
Tan só un último alento
exhala a lexible lectura de incenso e cinza
rechía nos dentes a crueza dun beixo
que transporta a un último cadáver
ao rito de corpo presente e posterior
soterramento
Xace na sombra
atrapado na liña divisoria
onde polo momento
non podo aproximarme
A néboa ergue vetas
nos escenarios de mortes imprevistas
fanse monólogos
baixo a tenue luz das candeas
e as bágoas reconsideran
a perpetuidade de desolados océanos

Cruz Martínez

Lu�s Vi�as 

San Xoan 

DEFENSA DA RÍA

Contra o porto deportivo na Lagoa, en Teis...
Na defensa de A Guía...
A Ría de Vigo é nosa, e non é súa Sr. Pedrosa...

“Vaia vaia vaia, Teis ten praias!
Eo eo eo, Vigo sen recheos!”
(tí@Teis)

FICAREI CONTIGO

Disque abrir Vigo ao mar
é ve-lo mar nas túas meniñas.
Disfrutar do xeneroso mar
é sentir na cidade a túa salgada caricia
e mailo fresco cheirume mariño
que me baña de salitre a cotío.

No berce do mar vouche mexer
entre solpor e amencer meu amigo
nas ondas mariñas vouche mexer
nas ondas mainas meu amigo,
onde cunchas brancas e finas areas
rebuldan inquedas na orela,
na orela do mar meu amigo.

Nas augas da nosa ría non máis recheos.
Non máis recheos na Ría de Vigo.
No blues das galegas mareas vivas
hei bailar contigo meu amigo.
E por fin... na beiramar ficarei contigo
ficarei contigo miña amiga.

Alfonso Láuzara

cruz

rosanegra 

un poema de Minus Bálido

Que días e que noites
Que paren camisas, Goladas
Plebhisterios e escafandras
Que días nas miñas entranas
Que gases nobres que recipientes
Que vasillas que anteollos
Que partidos de futbol
Que carreiras parlamentarias
Que desasosego e que días
Que días e que risas
Que amizades sen fíos
Que conductos anoitecentes
Que paraugas e que náuseas
Que estragados que ostrogodos
Que macdonals que onte
Que mañá sen ensaladas
Que chantos que laranxas
Que congresos que raposas
Que chuvia mollada
Que ceo celeste
Que pitufar
Que durmir que non soñar
Que camiño seguir
Que andanadas que dársenas
Que bufares que correres
Que rechouchíos sen margaridas
Que sorrisos sen resposta
Que succiono que aleteo
Que ousadías que noites
Que tardes de desidia
Que azúcar refinado
Que prometes que te vexo
Que muros que miradas
Que lalín que cocidos
Que leiras e que lerias
Que avenidas e que días…


Minus bálido

un agora que non quer saír

cando considero o tempo
pérdome na épica da viaxe
como no erótico das cousas cotiás


Alberte Momán

a porta verde e o andar21

Colaboracións de Alfonso Láuzara, Luís Viñas e Cruz Martínez en andar21

CANDO OS RECORDOS SON  

CAPRICHO 13 X 05

Cheguei cedo ó teu lar na percura
das nubes de cinza vermella.
O chicolate que baña toda a túa pel
nos contornos do teu corpo de pastel.
Nata, coco, freixa, cacao, cumio de cereixa.
Cabeliños de anxo, crema pasteleira.
Lima, limón, anís e licor.
Prepárame rica ese banquete de festa
que hoxe veño moi lambón.

Nen chicha nen limoná. ¡Auga fresca!

Alfonso Láuzara

Rosa 

Cruz  

Memoria dunha oliveira

MEMORIA DUNHA OLIVEIRA

O crepúsculo percórreme
a caluga de bambú resentida
coma un estraño calafrío
de democracia etílica.
Observo con desacougo
o lento vagar arrastrado
do trafego burócrata
na caótica cidade olívica
onde especulan xentes rancias
da política podre e clientelista.
Seica no presente temos aquel pasado
e cicais o futuro chegue cando xa non exista.

Digo: espranza verde oliva. Vigo.

Alfonso Láuzara

No parque do lado

No parque do lado
Xogan pequenos seres
Inconscientes do antonte
E pasean parellas unidas
Polo cordón umbilical
As pombas picotean
As migallas
coma oportunistas urbanas
E sobrevoa no ceo un avión
Da aeroliñas perdidas
Non digo máis
Ben o sabes, que Elvis
Buscaba o seu traxe amarelo
O día que finou
Mais no parque do lado
Corren os nenos do pasado

rosanegra

Ás veces temo a metamorfose

Ás veces temo a metamorfose
o brillo da moeda que nos arrastra ao presunto
dominio dun fillo de puta por un mísero
salario
Hoxe toca dobre representación, os espectadores
agardan ocorrencias
O mañá oscila entre preguiza e desgana
Resoa un despertador na mente coma
un mazo
Almanaques pirómanos de soños
delinean maioritariamente de negro os días

É tarde
Os semáforos o saben e foden
cambiando o verde permisible
por un vermello que paraliza
Toca a campá, xa é hora, outra vez a contenda de
puntualidades e
atrasos
da diaria xornada de perfecta proletaria
de cancelados dereitos e
unha morea de obrigas
Mañá acadarás o teu premio
subir ao ceo dos idiotas
Mais esta certeza non é suficiente
A fe perde adictos
As promesas trócanse en contos de fadas
e levas un corvo no bico

Cruz Martínez

abre a porta

Ábrese esta Porta enigmática e misteriosa para deixar ver , achegar os horizontes escondidos, e invitar a franqueala aos que viaxan na noite nun barco descoñecido sen temer o perigo, e xa que “un artista é sempre un solitario, está só. O artista é un ser que funciona ou antes ou despois da sociedade, pero en ningún caso dentro dela... Non debemos ser aceptados polo público” (David Hare), podemos, por tanto, atoparnos neste cuarto para destilar á nosa maneira a realidade subxectiva e móstrala tal e como queremos , non para compracencias sonoras, o noso obxectivo será recrear o mundo a nosa maneira.

“O poeta chega ao descoñecido e incluso cando xa non comprende as súas propias visións polo menos tenas pecibido” Rimbaud.
Luis Viñas

NUA 

volvoretA